Bir var oluşun yirmi birinci yıl dönümü...Takvimlerden koparılmış binlerce takvim yaprağı ve geride bırakılan koskoca yirmi sene.Umutlarla,hayallerle,acılarla geçen ve bir türlü silinmeyen anılarım.Yalnızlığa boynunu bükmüş ve bunu kendisine kader bellemiş bir kimlik ve hatta daha fazlası...
Umudun adı şimdilerde yirmi bir.Ömür sayacından tükenecek 365 gün daha.Yeni hayaller,yepyeni umutlarla bezenmiş bembeyaz bir sayfa.Yarıdan bir haber umutla dolu bir yaşam.Kulağa fena gelmiyor aslında(!)
Hayatın anlamsızlığına yazılmış onca şiire rağmen hayatta hep bir anlam arayan,mutluluğa açılan kapıları birer birer yüzüne kapanan ve artık yıkılmaz sandığı duvarları yerle bir olmuş,gökyüzünde amaçsızca uçan kuşlar gibi yolunu kaybetmiş bir ben...Kaybettiklerimin acısını yüreğimin derinlikleride saklarken,
gülmeye de hep bir sebep arar oldum.Ama yaşama inat yaşama arzusuyla hayata sırf gıcık olsun diye hiç
gülmediğim kadar
gülerek pes etmedim yarından bir medet umarak
Mesela gerçek aşkı tanıdım.Aşkın saflığını tanıdı bu yürek"sevginin en büyük erdem olduğuna inanarak".Kavuşamamanın kısacası aşk acısınında ne demek olduğunu öğrendi daha sonraları.Kendi benliğinde çürütemedi karşısına çıkan bu engeli aşamadı.-Aşk acısı hiç bir acıya benzemiyormuş-O an yaşamadı sanki.Yaşıyorum desede gözlerinden akan yaşlar onu ele verdi.Herşeyin bittiğine inandığı gün umudun adı yirmi bir oldu.Hoşgeldin yirmi bir.
ALİ PEKEL 2007
20 ŞUBAT/ADANA
Cevap Yaz