İnsan acısı kadarmış bu hayatta . Acın ne kadar büyükse o kadarmışsın . Yeryüzünde kapladığın hacim acınla eş değermiş . Dünyaya sığıp da acınla nefes alamamakmış yaşamak . Çığlık çığlığa susarken çok yalvardım işitilmek için lakin beni duyan olmadı . Lafta herkes acı çekmiş herkes derbeder . Hani halden anlayan dostlarımız vardı , hani nerede onlar ...
İnsan büyükçe olgunlaşır derlerdi inanmazdım yaş büyüyünce ne değişecek aynı kişiliğe sahipsin derdim . Şimdi anladım ki aynı kişiliğe sahip olsan da aynı derde sahip olmuyormuşsun . Mesela 6 -7 yaşındayken tek derdim erken kalkıp televizyon kumandasını kapmaktı . Daha sonra bir baktım ki bu yaşımda başıma gelmeyen kalmamış . Şimdi sorunlarla baş edebilsem de çocuksu dertlerim yok olmuş. Büyümüşümmm .

Çocukluğumuza son sözlerim bunlar ; elinden alınan çocukluğuna inat büyüme , içindeki çocuğun yaşamasına izin ver . Sen onunla barışmadıkça büyümek daha acı verecek . Ve çocuk yaşın büyüsün , acıların büyüsün ama sen büyüme ...