Lisenin ilk günüydü, tanımazdım kimseleri. Çokta gevezeydim o zamana kadar aksine. Etrafıma baktım ve kendime - "İyi bak şu yüzlere. Buradaki herbir kişi artık senin yeni arkadaşın, yürü ve konuş onlarla", dedim. Demez olsaydım. Hiç yaşamadığım bi hissi yaşadım o gün, yaşattılar bana. İlk defa dışlanmıştım, anlayamadım, hemen toparlandım özürdilerim ve uzaklaştım. Kimsenin olmadığı tarafa hızlıca ilerledim ve emin adımlarla yalnızlığa yaklaştım. Uzunca bi süre ben ve yalnızlık iyi arkadaş olduk. Hem bende kendime yetebilmeyi öğrenmeye başlamıştım. Bi gün yine yalnızlığa giderken kafamı kaldırdım ve baktım. Orada biri vardı kim olduğunu anlamam da bihayli zaman aldı. Oysaki o benmişim. Sonunda bulmuştum yalnızlığımda kendimi,bulduran başkaydı tabi... Ben de kendimi aldım yanıma, başladım kendi kendime şiirler yazmaya. Konuşacaktır bu şiirler yardımıyla başkalarıyla. Yani istediğim tek şey konuşabilmekdi aslında ama o kadar uzunca susmuştum ki anlatamadım kimselere kendimi. Değişik, dengesiz olmuştu bu sefer de adım. Oysaki yapmaya çalıştığım tek şey konuşabilmekdi, başka bişey yapmadım. Ben de tekrar sustum elbet birgün konuşurum diye ama artık kendimi anlatabildiğim tek şey kalemim oldu. Kalemim kağıtla konuştukça, ben onun hatırına ona fısıldadım. Fısıltılarımsa beni anlayabilene itafen yazdıklarım oldu.