BİR BABANIN DUÂLARINDA YAŞAMAK

Bir gün, dizlerimin ağrısından uykumdan uyandım; “hıçkıra hıçkıra” ağladım durdum, uzun bir sürenin ardından, bir aydınlık serpilmişti parmak uçlarıma, bir babanın duâlarında yaşamanın onurunu taşımıştım...

Gülümseyen bir yürekle, büyük bir dirençle; “ağrıların içinden” ayağa kalkıp, binbir zorluklarla adım atmaya çalıştım, ama olmadı!.. Evlât kokusuyla büyük adımları atlattım, babamın varlığıyla huzur buldum, bu dünyada büyük bir sevdanın, merhametli kollarında kayboldum ben! Onu sevmekten kaçtım, kırdım, incittim!.. Korktum sevgimin büyümesinden! Sonra, farkına vardım ki, hiçbir zaman ona değer vermemişken, onsuz da yapamıyordum, bunu “ilk defa” hissetmiş, bilmiş oldum!..

Aydınlığın başucunda hayata merhabalar yağdıran “iki yüreğe” sahip oldum, aynı yürekleri taşıyorlardı, tıpkı Kerem gibiydi sözleri, sevda kokuyordu her hali. Artık, ona kızamıyor, “git” diyemiyordum... Öylesine bir hikâye içinde buldum ki kendimi, bir babanın duâlarında yaşadım, yüce bir duygunun “güzelliklerini” tattım...

Hayatımın “en kötü” günlerinde beni kucaklayan sevgisiyle, ruhumu ne denli sevdiğini görmüş, hissetmiş oldum ben...

Çaresizlikten, acılarımla boğulmaktan; can veren o gücü, damarlarımda hisettim, rüyalarımı süsleyen güzelliklerini tanıdım, sabahın ezanında duâlarımda, her nefeste “diri gözlerimin” sahibi oldu... Nereye baksam onu görüyordum, sanki benim babamdı, âdeta memleketim olmuştu. Bir babanın duâlarında yaşamak, hayatın romanlaştığı, canın, canı kucaklağı an gibiydi, ne mutlu bana, ben böylesi yüreklere sahip oldum...

Mehmet Öksüz