İnsan yanıbaşında ki güzellikleri bazen körlügünden, bazen aceleciliğinden, arada da inatçılıgından olsa gerek ki yinede yazmadan edemeyeceğim daha çok mahalle baskısı yüzünden sanırım fark edemez.
...ve kendi bencilliginden hep kaybeden olmuşken bunu ancak yaşamla kurduğu hayallerini ayırt edince anlayacaktır... çok üzgünüm.
Hep açık denizlerde yelken gezdirir, rüzgar oldu olacak umuduyla ne yazık ki.

Kim bilir belki zaman ondan yana iken gel gelelim arada kalırsan vay haline...
uzun bir çile yolu olur hacıbektaştan öteye giden, yürürsün yüz sürecek bir şevkatli gönül ararsın, bulamazsan eğer o okyanusta son bulur senin macaran kesilir umut, en kötüsüne hazırlarsın gönlünü.

Artık ah vah etmenin kimseye yok çaresi,yok kıymeti yar bahçesinde bülbülün. Her adım atışında gömülür toprağa bedenin, daha fazla susuz hissedersin dudakların kurur, tepende ağustos sıcağı bakarsın ıraklar’a ufuk alacadır artık gözlerinde.
Çürümüş bir leş kalmış geriye senden sağlam sandığın.
ve.......
isterim ki benim yaşamım bir akşamüstü gün batımında son bulsun, üstüm açık hafif bir yel tenimde, güneş artık kırılmış iken hükmünden.....

İşte hayat budur...

Kanber İhsan Öcel