Sana güzel sözler söylemek isterdim. Hiç kalbini kırmamak. İşin olup olmamasına bakmamak, hangi işi yaptığına göre yargılamamak, kaç para aldığını bilmemek isterdim. Kaç kitap okuduğunla ilgilenmemek...

Dünyanın bir suçu yok. Dağ, güneş, ateş, su, hava, ağaç... Cennetten bir mekan. Onu değiştiren, yeniden anlamlandıran, hatta şekillendiren biziz. Ne karanlık, ne çirkin! O da parayı eklemişiz. Oysa ben işimi yapmaya karşılıksız şekilde razıydım. Ne önemi var?

Biz güzel olan herşeyi bozmaya meyilliyiz. Çünkü kalbimiz doymamış. İntikamını alıyor. Güzel söz duymamış, anlaşılmamış, sevgiyle kabul edilmemiş, ötelenmiş.. Ne acı! O kadar çok ki içsel sorunlarını dışarıya şiddet olarak yansıtan. Güzele meyletmekten utanan, şikayet eden...

Ama ben yapamayacağım. Senin başardığını görmeden sana güzel sözler söylemek istemiyorum. İtiraf ediyorum. Kanıtla kendini bana, beni ikna et. Sen kendini göstermeden ben seni görmeyi reddediyorum. Oh be, dünya varmış! Git şimdi, bir daha gelme! Dünya güneş gibi, sen de güneş ol, güneşim ol!