Kardeşlik bir kör bıçak gibi saplansa da insanlığın sırtına, biz şansımızı Habil’in soyundan yana kullanmayı tercih ettik.
Ayrı ayrı bedenlerde atan tek bir kalbi paylaşmaktı ilk aramızda ki, sonra sevdiğimiz her şeyi paylaşmaya doğru gittik. Oyuncakları, oyunları, giysileri, kalemleri, anneyi, babayı, yalnızlığı, hüznü, acıyı...

Sen kardeş olmaktan çok doğurmadığım çocuğum gibiydin bana. O yüzden gözlerine toz değse tasalanırdım. Sanki dünyanın en mühim emanetiydin bana. Gözlerinde ki sevinci görebilmek için toplardım ağaçlardan erikleri. Gözlerinde ki korkuyu silebilmek için atardım kendimi karanlığa. Korkardım bende her çocuk gibi yalnız ve bir başıma olmaktan yine de uyumazdım sen uyumadan. Önce uyuyan daha güvendeydi ya. Sana kol kanat olabilmek için yaşamadım korkularımı seni ben büyüttümse de benide o korkular büyüttü. Üşüdüğünde sobayı yakabilmek, acıktığında iki yumurta kırabilmek korkuğunda uyutabilmekti büyümek.

Az buz şeyler değildi yaşağımız o koca yalnızlık. Hiç bir şeyin korkutamadığı kadar korkuturdu gözlerinde ki çaresizlik beni. Hiç kimsenin üzmediği kadar üzerdi içinde ki acı ve hüzün. Sanki birebir yaşamış gibi olurdum tüm yaşadıklarını. İlk aşk acısı çekişin, ilk terkedilişin de yaşadığım gibi. Askerde olduğunda üşüdüğüm, çatışmaya girdiğinde korktuğum gibi.
Şimdi de belki de en büyük acında seninle birlikteydim orda. En yakın arkadaşını toprağa verişinde kalbinin dayanmadığı yerde gözlerimle olmasa da kalbimle görüyordum her bir sahneyi. Biliyorum sen hiç sevmezsin cenazeleri kim sever ki doğru ama hiç bulunmazdın da dayanamazdın çünkü. İlk kez tek başına omuzladın bir tabutu ilk kez yürüdün o kara toprağın üzerinde. Ordaydım bende tam yüreğinde seninle gidene değil de sanaydı benim kıyımsızlığım sanaydı benim acım. Ama zamanla sarmayı öğreneceksin yaralarını. Ağlama diye sarılmayacağım sana artık güçlü ol diye yanında olmayacağım. Çünkü bunların hepsi yarına hazırlık karındaşım.