0
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
491
Okunma
Evimin bahçesini mayın tarlasına çevirmişlerdi, her sabah sürmem gerekiyordu o tarlayı.
Eee haliyle kol bacak hep kopuk... İlk zamanlar topalladım sonra tek ayakla sektim.
Düştüm...sonra emeklemeye çalıştım,birazda süründüm tâbi,en sonunda kalakaldım tarlanın ortasında. Evime gitmek istiyorum diye iç çektim hep ve onlar çitlerin arkasında hep bir ağızdan bağırıyorlardı: "kendi ayakların üzerinde durmalısın!" Diye . Şarapnel parçaları saplanmış dilimle, yarısı kopuk üst dudağımla ve kırık çenemle "haklısınız"derdim. Neyim eksik ki sizden ? Siz ordan bağırıyorsunuz da ben beş metre ötedeki evime mi gidemeyeceğim? Gidemedim...
