DÖN GEL ARTIK

Giden her salisenin ardından, kendini, sevgini düşünerek “arkana” bir bak! Kaybedilen hasret kokulu zamanı “iyice” bir düşün! Silkele kendini içli bir ah çekerken yokluğuma. Sevgimden çok uzaklara gidip, “bensiz” yol alma!

Zihninden, gönlünden; gözlerinden, kelimelerinden, yokluğumda attığın her adımda, uyandığın her sabah, denizi, güneşi, etrafı gözlerinin içi süzerken, ben, daima hayalinin “gülen yüzü” olacağım!

Biz, pare pare yüreklerimizle, sağlam zeminlere sevgi izimizi kazımışken, hadi, dön gel artık!
Garipti, sessizdi geceler; giden tüm zamanlar yaralıydı, gece de gündüz de, yağmurun tam ortasında “demli topraklar” yerle bir olmuş, zaman durmadan, yaralar kapanmadan, ezilmiş, bitmiş, yoksullaşmış sevgi, hamurlaşmış toprak, şu kısacık ömürün hikâye serüveninde bırakıp “gitme” beni!

Kimi zaman nefesimizi güzelliklere kullandık, kimi zaman da; “yürekçe seveni” haksızca dışladık, sahip olduğumuz değerleri umursamadık, sevginin yükü gitgide ağırlaştı, ve biz aşkın ederine “pay biçmeyi” bile beceremedik!.. Koca yüreğinin, bana sığındığı tüm zamanlarda; hayatımın divane aşkı oldun, her nefeste diri gözlerimin sahibi oldun, adını yazdım “beşköylü” hanelere, iyi ki, bu toprağa gönlümüzle sığdık, ve biz varken, dön gel artık!

Mehmet Öksüz