Daha ilk günden gözlerimi açtığım ilk günden...
Anneden koparılışımdan
Beşiğe konuluşumdan,
Burasının gidilecek yer olduğunu anlamalıydım.

Beşik,
Insana hem dert hem devadır.


Büyüdüm
Binlerce yıllık pencerelerden binlerce yıllık hasretlik çektim.

Dağları önemsedim en az toprağı önemsemek kadar. Bütün yığılmaların bir frekansı vardı. Kendi içime yığılıp duruyordum.

İnsan bu, İnsan...
Ona bütün taşları yükleyebilmek gibi bir şansımız var. İnsan heybetli yürümeyi sever.

Söyledim size, ben çağıma ayak uyduramadım.
Çağ, mutlu görünenlerin çağıydı. Benim yegane gayem onurumla yaşamaktı. Baksanız etrafınıza göreceksiniz. Yaşam bir kaygıdan ibaret. Bazen, insanların gözlerinde onları alaşağı eden hırslarını görüyorum. Bu mudur çağa ayak uydurmak? Kalsın öyleyse.





’2020
Mahvash