Affedemeyeceğim şeyler yaşadım. Affedemeyeceğim davranışlara maruz kaldım. Kullanıldım aşağılandım ötelendim. Kelimelerle ifade etmeye çalışacağım fakat yetmeyecekler, biliyorum.
Eğer insanlar güçsüzlüğünüzü ya da mutluluğunuzu sezerlerse çirkinleşiyorlar. Namert davranıyorlar. Çoğunlukla cahillik ama cahillikten öte bir vicdan meselesi bu.
Bazen doluyorum. Patlıyorum. Yazıyorum... Siz bir zemini yok sanıyorsunuz belki ama ben size yalan söylemiyorum. Her gece rüyalarımda kötü kötü yılanlar görüyorum. Kabusa döndü hayatım.
İnsanlar kötü, insanlar hoyrat. Kendileri haricinde hak hukuk bilmiyorlar. Her zalimlik mübah onlara. Kendi öz anne babamız bile uzak bir yabancı, bir düşman hatta.
İftiraya uğruyorsunuz, tekrar tekrar suçlamalara
maruz kalıyorsunuz. Koca bir çuval boktan farksız yaşamaya mecbur bırakılıyorsunuz. Çağırıyorlar, bağırıyorlar olup olmadık.
"Mecbur" diyorum, evet sadece mecburum. Yoksa çoktan terketmiştim.
Anlattıklarım basit şeyler değil, bilakis çok ağır.
Hani sürekli küfreden insanlar olur ya, onlarla çevriliyim. Onlar için hayat bir küfür, karşılarındaki bir zavallı.
Zavallı mı? Ne hakla! Vur babam vur. Yalanım yok, gelen vurdu, giden vurdu. Dayanacak gücü bulamıyorum bazen kendimde. Bu kadar değersiz olamam, olmaz! İnsanım en azından. Kendilerinin hükümleri o kadar kara ki, ama aynısını onlara yapamazsın, ona layık olmazsın. Sadece üstün insanlar kötüdür!
Neyse uzatmayayım. Özetle çok çektim. Ama biliyorum haklıyım. Tanrı yukarda. Tek dileğim, son nefeslerini verirlerken, gözlerinin önünden geçmek ve biraz olsun pişmanlık belki. Yaptıklarınızın son nefeste hiçbir şeye değmediğini farkederek ayrılmanız bu dünyadan.
Beddua ediyor muyum? Ediyorum.. Vicdan sahibi her insan bana hak verecektir. Ömrümü yediniz.
Yapmanız gereken çok zor değil. Saygı diye bir şeyin olduğunu fark etmek. Yetecektir.
Affetmiyorum.