🌔 İNSANIN HER SEVDİĞİ ÖLÜR MÜ?
Geçenin bir yarısı uyanıyorsunuz ve geceyi kaldıramayacak hale geliyorsunuz.
Okuyorsunuz ve hayatınıza veba gibi yapışık telefon elinizden düşüveriyor.
Dizlerinize değen başınızı, cenin vaziyetine dönmüş yatışınızı, üşüyen teninizden anlıyorsunuz... Adamın; yağız, heybetli cemaline gün gibi ekran olan gecenin zifirinde; “İnsanın her sevdiği ölür mü lan ...... ‘ deyişini, kalbini, o anki duygularını ağzına kadar dolu vicdan heybenizde koyacak yer arıyorsunuz.

Doğruluyorsunuz titreyen ellerinizi dizlerinize koyup başınızı kollarınızın arasına alıyorsunuz.

Siz, pürmelal halinize, çocuk yanınıza, talan edilmiş yufkalığınıza vicdan yüklü a’van ararken; vicdan heybenizin kuytularına yepyeni bir dram, koca bir insan, kocaman bir adam daha koyuveriyorsunuz.

Yükünüz arttıkça rahatlıyor heybenizde yeni bir drama boşluk bırakıyorsunuz... Gözlerinizi açtığınız an irkiliyorsunuz ve kendi dramınızla baş başasınız.
Hırıldayan buzdolabının ve şofben uğultusunun arasından geçerek balkona çıkıyor, insandan arınmış oksijeni, bencil bencil yutuyorsunuz.
Masanın üzerinde akşamdan kalma; telvesi tabağına dökük bir kahve fincanı, yarım bardak su, açık kalmış bilgisayar ve hayatınızın vebası telefon... Pişmanlığınız fayda etmiyor artık.
Okudukça üzülüyor.
Üzüldükçe kendinizi üzülecek başka sayfalarda buluyorsunuz.
Müsvette isimler, nefret yüklü yürekler, vefasızlar, çamurcular, yapmacıklar, yağmacılar, yağlamacılar, eyyamcılar, ekmeksizler, vicdansızlar, susanlar, haksızca haykıranlar... Küçücük virüse yenilmiş,
Korkudan uykusunda bile maske takan yenilmezler... Ey Acun!
istemem seni de, beni her seferinde kandırdığın badeni de... Sen bunlarla kal,
Ben vicdan yüklü heybemle... Hakkı Balcı 🕗