Hiç bir başlık bulamam ki seni tanımlamaya.
Bende başlık olamadın ki, sonuma sebep oldun da hayatıma bahar katamadın.
En çok neye üzülüyorum biliyor musun?
Gönlünde zerre olamamışım, senin oldurduğun can iken sende var olmamışım.
Nerden çıkardın ne biliyorsun deme !
Demezsin de !
Keşke kucağına yer edecek yaştayken sevgini sunmayı bilseydin, bir kez ellerimi avcunda birleştirebilseydin.
Katı yüreğinde hiç mi yerim olmadı, geçmişindeki izlerin bedelini böyle mi ödettin.
Korkuma yer eden varlığın, sevgine erişemedi, ben seni çok sevdim de,
Sevgisizliğine çözüm bulamadım, sözünde gözünde degerimi bilemedim.
Yıllarca günlerce gecelerce düşündüm, ne yapmıştım kabahatim neydi, sende neydim ben .
Açtığın koca boşluğu bilseydin keşke, elimden neleri aldığını gösterebilseydim.
Güzel bir anım yok senle, çocukluğuma öfkeni, gençliğime uzaklığını ve şimdi şu yaşlarıma sitemi doldurdun.
Sana karşı hissetiğim öfke değil yıllardır bulamadıgım sorularımın cevapsız halisin.
Ne çok keşke bırakmışsın bana , ne çok amalar var içimde, çoğunlukla nedenleri biriktirdin.
Mümkün olsa yakana yapışırdım korkumu bir kenara atıp, ne güç biliyor musun? Neden beni sevmedin diyebilmek, neden geleceğime mani oldun .
Şu yaşadığım hayatın sebebi sensin demek..
Egitmimi aldın elinden, kalemimi defterimi umudumu hevesimi,
Oysa söz vermiştim çocukluk arkadaşıma, " senin gibi başka çocuklar trafik kazasında ölmeyecek ben Trafik polisi olacağım "
Sen benim sözümü ezdirdin, senin veremediğin huzuru çekinmeden veren çocukluk arkadaşıma mahçup ettin.
Zaten o da bir sene çocukluğuma dair hatırımda olan güzel anılar,
Acıtsın bu sözler içini, sen çocukluğuma güzellik bırakamadın, 9 yaşındaki bir çocuk kadar olamadın.
Ne kadardın ki kendin bile farkında değildin, zulüm etmeyi güç sevmeyi korkaklık, merhameti şımarıklık vicdanlı olmayı zayıflık sandın.
O yüzden olsa gerek merhameti almadın kalbine bana da veremedin, şımartmadığın çocuklarından şımarıklık nasıl beklerdin.
Konuşmayı edepsizlik, gülmeyi hafiflik mutluluğu hayal bildin.
Sen mutlu olmayı sadece kendine değil bizede yasakladın, suskunluğu öğrettin acıya susmayı kedere susmayı sevince susmayı.
Öğrettiğin tek şey susmak susturmaktı, enkaz yarattın içimde, sustuklarımla dağ oluşturdun.
Yaşattığın hissettirdiğin yığınlarca acıya rağmen istediğin beklediğin gibi bir Kadın olmadım, olmayacağım da .
Sevgiyi sevmeyi öğretmedin, ama ben öğrenmekten hiç vazgeçmedim, ilk acıtanım sendin, sonuda gelmediği gibi.
Acıyan canıma, kanayan yarama eskisi kadar aldırış etmeyeceğim bu başta sana sözüm olsun !
Yaramı ilk katan sen olduğundan bu sözün hükmü sende başlasın. Hayatıma giren erkeklerin tümü sende özetleniyor olması ne acı. Kokularında seni,gözlerinde seni her tavrında yine seni aramam en büyük hataymış geç öğrendim. Sayende her şeyi geç öğrenen anlayan benimseyen bir Kadın haline geldim, acılarıma bile geciktim, duymazdan görmezden geldim yıllarca ,hiç olmamışlar gibi davrandım kış uykusuna yatırdım. Ama öyle bir zamanda uyandılar ki tepetaklak düştüm, yerimden kalkacak gücü bulamadım kendimde.
Zayıf olmamak adına öğütlediğin ne varsa ,senin güçsüzlüğün olduğunu düştüğüm yerlerden kalkarken gördüm.
Sana benzememek için çabalıyorum! Sevgisiz ruhsuz bir insana bürünmeden yürüyeceğim, merhameti öfkeme kurban etmeyeceğim, sevmenin bedeli ağır da olsa sevgisizlikle imtihan etmeyeceğim kalbimi.
Yaralarımı umudumla saracağım, öpüp koklayamadığın benden mutlu bir Kadın yaratacağım.
Biliyorum bir yanım her daim eksik kalacak, senin azalttığın tarafı tamamlamak mümkün olmasada, deneyeceğim.
Belki yanacak acıyacak canım, inan senin yaktığın ateşti istesemde çıkaramam, sevgiyi esirgediğin kızın ,sana ve senin gibilerine rağmen sevmeyi bilecek.
Yarama bini de katlansa, senin benden vazgeçtiğin gibi kendimden vazgeçmeyeceğim.
Bekle beni birgün geleceğim, elimden aldığın herşeyi tırnaklarımla kazanmış geleceğim..

Ayşegül Kahraman.

Kızlarınızı sevin, sarın sarılın.
Sonrasında yaralı sitemkar kadınlar doğurduğunuzu görmek zorunda kalmayın..


Seçici kurula sonsuz teşekkür ederim..