EN BÜYÜK SANCIMSIN ANNE

Daha rahmindeyken beni “sevginle” bezedin, süt kokunu bedenime yayarak hayat verdin, sevginin en büyük “onurunu” tattırdın anne!..

Hiç yılmadan, usanmadan ebedi çalıştık, zorluklara göğüs gerdik, halimize şükürler yağdırdık, kendi bildiğimiz kabuktan çıkmadık anne!..

Konu komşuya koca değerler verdik, “insanları ayırım yapmadan sevdik; hakiki sevgilerin uğrunda ömrümüzü serdik,” kimi zaman güldük, kimi zamanda ağladık, bu hayatın ağır sillesinden sıyrılıp kendimizi bildik, biz, insanları gerçekten “çok sevdik” anne!..

Caddelerde yürüyen insanlara “selâm vermeyi” hiç unutmadık, yüce yaradanın büyük gücüne sığındık, biz, büyüklerin “sözünden” çıkmadık anne!..

Ağır yüklü işlerde canla çalıştık, çocuklarımıza kimi zaman anne, kimi zamanda baba olmayı bildik, hep uğraş verdik, ama biz “asla” pes etmedik!..

Çok büyük kabuslar görsekte kimseye anlatmadık, içimizi yakan hüzünlerle duâlarımıza sığındık; bizi kimsenin yıkmasına izin vermedik, paslı zincirleri hayatımızdan yok ettik, “uzak sevgileri yakın gördük,” onlara kucak açtık, biz, hayata tutunduk, hiç umutsuz olmadık anne!..

Bizi gafil avlamaya geldiler, huzurumuzu istediler; yedi cihandaki sevgimizi sezdiler, işte o zaman insanlığımıza değer biçtiler,
hanemize dokunmadan gittiler, biz, hep “doğruluklarla” yaşadık anne!..

Bu dünyada en çok sana muhtaç kaldım, siyahi gecelerin zifiri karanlıklarında daraldım...
Sakın üzülme!
Anne yüreğin, beni kimseye “gebe” bırakmadı!..

Mesafeler ne kadar “ırak olsada” yanına gelmek, sana sığınmak istedim, o mübarek ellerini başıma koymak istedim, koynunda mışıl mışıl “uyumak” istedim!..

Ne zaman kirpiklerim ıslansa, o an, sen aklıma geldin; özleminle “içime kramplarla” girdin, anne yüreğinle ruhumu güldürdün, sen, benim en büyük sancımsın anne!..

Mehmet Öksüz