“by suskun’un” yazmış olduğu yazıdan sonra, içimden dökülenler...

Yıl 2000;
Cansel 20 yaşında, henüz meslek hayatına yeni atılmış, Okan 21 yaşında o da öyle. İkiside lisede tanışmışlar, birbirlerini sevmişler ve iş hayatına başlar başlamaz evlenmeye karar vermişler. Nişanları olmuş; eş, dost, akraba - tüm sevdikleri ile...

Aralık 2000 senesinde sinemaya “the grinch” filmini izlemek için buluşmuşlar. Okan karın ağrısından duramamış ve iş hayatına yeni girdiği için de doktora gitmek istememiş, ancak ağrıları o kadar şiddetlenmiş ki doktora gitmeye mecbur kalmış.

“Kanser” teşhisi konulmuş ve acil ameliyata alınmıştı. Arkasından gelen bir yılda kemoterapilerle geçmiş ve bu da yetmezmiş gibi birde işten atılmıştı. Cansel ise her gün saat 6’da işten çıkmasına rağmen bıkmadan usanmadan Okan’ın yanına geliyordu. Üstelik hastane çalıştığı yere bir saat uzaklıktaydı ama nişanlısı buna değerdi ve onun için herşeyi yapardı.

Okan’ın "yoruluyorsun hergün gelme, hafta sonları ziyaret etsen de olur" demelerini bile duymazdan geliyordu.

Okan’ın oda arkadaşı Ferhat, o da kanser, üzgün, hasret dolu gözlerle bakarmış İkisine... uzun zamandır aynı odayı paylaşmakta olduğu arkadaşına sormuş; “Ferhat! Buraya ilk geldiğimde seni genç bir bayan ziyaret ediyordu, onu bir daha göremedim!” demiş.

Ferhat; “o benim nişanlım. Trafik çok sıkıştığı zaman strese giriyor, o yüzden her gün gelemiyor ama gelir yakında!” diye geçiştirmiş.

Ferhat ağır bir kemoterapiden sonra odadan alınmış ve bir daha geri gelmemiş. Okan hemşireye sorduğunda, vefat ettiğini öğrenince çok üzülmüş! Gözü kapılarda olan Ferhat, o kemoterapinin ağırlığı içinde vefat etmiş.

Tam ağlamaya başlamadan önce Cansel girmiş yine içeriye, dün gibi, ondan önceki gün gibi ve yarın gibi... bir daha Cansel’e, her gün gelme, dememiş!

Sevgiler ertelenmez...