SEN BENİM CENNETİMSİN

Özlemin bir dili olsa da konuşsa, fısıldasa güzelliklerin rengini; mavinin “aşk kokusunu” serpse ruhuma, her filmin sahnesinde seni yaşasa gözlerim, her şarkıda seni duyumsasam, her yerde seni görsem, çok mu şey istemiş olurdum?

Zemini ıslak yolda serin serin yürüdükçe, giden zamana üzülmeden “kahkahalarımı” sığdırmayı bildim. Penceremin kenarından süzülen yağmuru seyre daldım, gökkubbenin maviliğinde hayatı “seninle” düşledim; yarım kalan her şeyi, “isminle yaşamayı” amaç güderek, hüzünden uzak yarınlara varlığınla uzandım. Maviye yolculuk hareket vaktine karıştım, gözlerimden süzülen tüm hüzünleri sildim, sonbaharın “mis kokusunu” içime çektim ve hazanın güzel yüzünü benliğime resmettim..

“Kayıp bir göç gibiydi gözlerimden kaybolan kurşuni yıldızlarım.”

Dolunaylı bir gecede, kokunu ebedi içime haps ettim; geçmişten kalan hatıralarla, “aşk kokan şarkı nağmelerinde, ruhumun derinliklerinde kaybolurken,” sen benim cennetim oldun...

Gittiğim o yollar “ağır sevgini” taşıttı bana!.. Vuslat kapısında beklerken, içimde seni sayıklıyordum. İşte o an, donuk bakışlarımla, hayaline iz sürüyordum, gizlice sokulup “yüreğinden” öpüyordum sevgiyle...

Bekle beni! Sana doğru geliyorum. Hisset, yanağımda kuruyan “sevgi” damlacıklarını!..

İnan sevdiğim, hasretim o minicik yüreğine... Hadi gel, uzat ellerini bana, bu ömrü “kol kola, ruh ruha” yaşayalım!..

İçten kağıda dökülen mısralarla, kalbe dokunan hislerle, sevgiyle bezenmiş dizelerle; mutluluk içinde gülümseyerek, cana dokunan ezgilerle, senli “sevgimden utanmadan,” güzellik dolu yarınlara seninle uyanmak istiyorum, ey yâr...

Mehmet Öksüz