Bu kadar hirs, on yargi... Anlayamamak en dogal hakkim. Cunku gercekten anlayamiyorum. Denememekle suclayamazsiniz beni. Demedim, cok defa fakat kuculemedim, o kadar bencil ve cikarci hatta insan fitratimdan cikarak duygularimdan siyrilamadim. Canim cok acidi. Baskasinin kimligini, varligini yok ederek nasil var olabilirim ki? Balcik cukurun icinde debelenip kendi pisliginde yuvarlanan domuzlar gibi yasamak ya da hazirim uzerine konan sinek gibi yasamak Bana aykiriydi. Ve ben belki aykiriligimla bir siyahiydim tenimde kizil damlalar akmasa da ruhumda cok defa gelincik tarlasi olustu. Ozgurlugumu bu gelincik tarlakarina borcluyum. Basimin egikligi bir bugday basagina benzetildi sevenlerimce. Fakat bilgeligin, asaletin aptallikla karistirildigi vahsi bir kitada oysa kucuk bir fabrikanin kanli kimligiyle yogrulan kucuk cuceler sokagiydi nefes aldigim gokyuzu. Golgesi kendisinden uzundu cesareti ise ahlaksizliginin sinirlariyla daralmisti bu fabrikanin beyinleri vakumlanmis tersine arsizlik, acimasizlik pompalanmis insanciklar. Acimasiz bir zaman yoktu. Acimasiz insanda... Acimasiz olan isimsiz bir yaratikti ve ben anlayamamakla suclandim. Tek bildigim hala var oldugumdu. Nefes almak degildi var olmak, elbette. Etim kemigim ve kimligimle...