Sevginin Sessiz Dili

Ben dedemin ninemin elinden tuttuğunu hiç görmedim. Hele ona canım, hayatım, aşkım gibi sevgi sözcükleri kullandığını hiç duymadım. Ama ninem, dedem tarladan dönmeye yakın, çayını koyar, yemeğini hazırlar, her iş dönüşünde salonda oturduğu yere minderini koyardı. Çayını karıştırıp öyle verirdi. Örgüsünü işlerken dahi çok zaman dedemle konuşurken yüzüne bakarak konuşmazdı. Bilirdim ki kalbi ona dönüktü. Çünkü kelimeleri seçerek konuşurdu ve sevdiği koca çınarı incitecek her cümleden sakınırdı. Bu da demek oluyordu ki dedemi çok iyi tanıyordu. Çok iyi tanımak basitçe; “kirpik sayısını bilirdim ben onun,” sözü gibi fiyakalı sahte cümlelerle belirtilen bir tanımak değildi. Ya da kimlik bilgilerini iyi bilmek de değildi. Onun nefes alış verişinden bile o günkü ruh halini iyiden iyiye bilmek ve ona göre bir davranış sergilemekti. Günümüz feminist ideasına sahip insanların, kabullenemeyeceği hatta burun kıvıracağı bu hareketler aslında sevginin en temiz hali ve saygının da sevgiyi koruyan bir kalkan olduğunun en bariz kanıtıydı.

Evliliklerinin ellinci yılını pastahaneden aldığımız pasta ile geçen hafta ailece kutladık. Ailece dediğime bakmayın en az otuz kişinin bulunduğu kalabalık bir gruptuk. Kutlamada o kadar ısrar etmemize rağmen dedem ninemi öpmedi. İçinde öpmek kelimesi geçen cümle içinde adının anılması ninemin yüzünün kızarmasına yetmişti. Dedem de rahatsız olacağını bildiği için üstelemedi. Utanmak, eski insanların yüzünde tecelli eden tükenmek üzere olan bir fiil olarak kalacak gibi hissettim o an. Bir kadının yüzünde utanmanın nasıl tecelli ettiğini orada gördüm. Ninemden sonra da hiç görmedim diyebilirim. Belki de birlikte tarlaya giderken bu yüzden, yani utandıkları için el ele tutuşmuyorlardı. Ama yine de bilirdim ki el ele tutuşmasalar da her daim kalp kalbe tutuşuyorlardı...

Eskilerin sevgisini göstermesi böyleydi. Gizliden ama samimi, içten, yürekten seviyorlardı. Belki de bizim yanımızda edepten, hâyâdan dolayı birbirlerine laubali dediğimiz türden hareketler yapmıyorlardı. Onların dilinde sevgi sözcükleri yoktu fakat gözleriyle, kalpleriyle çok iyi anlaşıyorlardı. Bu sessiz dilin her kelimesini çok iyi anlıyorlardı.

Şimdi ise aynı çatı altında yıllarca yaşadığı halde konuşarak bile birbirini anlamayan/anlayamayan insanlar var günümüzde...

nazım köyce