Yapış yapışım yine…
Dayandıkça masaya yapışan kollarımın acısı olmasa öldüğünden haberi olmayan bir denizanası gibi gidiverecek içimde tuttuğum… Böyle görünmez mahpusluklardan aciz günlerde hep aklıma ne gelir benim? ... dinozorlar…
… Bu ıslak sıcaklıkta omuzları düşürmeden durabilmek için envai fikir üreten ben kuyruk sokumuma doğru inen tere engel olamıyorum bir türlü. Kuyruk sokumu… Pek çok tanıdığım insandan daha zeki ve becerikli primatlar geliyor gözümün önüne. Eksikleri yok, fazlaları kuyrukları… Acaba iyi genli atamızı hangi dinozor akşam yemeği yaptı...
Bir yılda iki yüz gigaton buz erimiş Grönland’da. Farkeden var mı? Farkedilse ne değiştirilirdi?... Ben de eriyorum buzullar gibi… Buzullarda saklı kalmış dinozor iskeletleri gibi bir yerlerden fırlayıverecek sakladıklarım. Sonra temizleyip parlatıp bir fanusa koyacaklar, hissiz. Atıp tutacaklar hakkında. Her biri, başka bir bilmiş tarafından yalanlanacak…
Evrimleşemeden ölüvermiş, sert kabuklu, kuş beyinli bir ot obur çiziyor gözüm önüme. Seviyorum cesedinin resmini... Spinosaruslar geçiyor hasıraltımdan sessizce yüzerek. Kulaçları ölü midyeler kaplı.
Yapış yapışım yine. Kaç dinozor terledi acaba benim gibi ölürken an an. Sahi ya, acaba onlar da terler miydi?...
Aklımda deniz anaları, balinalar, filler, insanlar… Ben.
Kaç karbonlu bir taş olacağımı düşünecek kadar bencilim.
Pencerelerle beraber kapıları da mı aşsam,kurander yapsın…

12.08.2020