Nerdeyim? Sonunda mı? Başında mı?
Kalem rujla ince bir çizgi gibi sürülmüş kan kırmızısı dudaklarının izi, izmaritin dibine bağlanmış kurdale misali. Aynı lekeden soğuk fincanda da var. Pencereden içeri süzülen ikindi güneşi, eşyaya yorgun bir silüet hissi vermiş. Granit mutfak tezgahına tek dizini koyup, üst raftan damla çikolatalı bisküvi kutusunu indirdi. Masaya koymak için arkasını dönerken, kapı çalmaya başladı. Heyecandan kalbi küt küt atsa da, onun yollarını gözlediği kadar gömek de istemiyordu. Nefes alışverişini kontrol edemez hale gelmeye başladı. Ağda yapıp yapmadığını düşündü. Neden? Sevişmek mi istiyordu onunla? Duvarları şeffaf olsa gerek. Eliyle üstünü başını düzeltip saçlarını toparladı. Zil sesi kesildi. Korktu. Koşar adım açtı kapıyı ve merdivendeki ağır ayak seslerini işitti. Yutkundu. ’Nolur! Gitme!’.
Sesler kesildi. Duraksadı adam. Bir süre sessizlik oldu. Ardından adımlar yaklaşmaya başladı. ’ Pardon abla, pizzayı siz mi söylemiştiniz?’
’Hayır.’ Kapı kapandı. Diz çöküp bir sigara yaktı. Koridor loş. Küllük sehpanın üzerinde. Üşendi. Avucuna çırpıp külleri, bastı bileğine izmariti.