Yalnızlık tutunca kadınların ellerinden, uçurtma adamlar düşer gökyüzünden.
Korku başa gelir, sona doğru uzar da gider. Sonra sen gidersin...
Yaslanırsın sırtını bir ormanın ağacına, orman tepkilidir.Soluklanıp gideceğim dersin.



Var olan her şey tabiata tâbidir. Toprağın üzerinde dururlar, oysa onlar değil toprak efendidir.
Sanırlar ki, avuçlarının içindeki ve ayaklarının altındakinin iradesi onların iradesine aittir.
O öyle değildir azizim. Her şey toprağın bir hareketiyle müteveffa’dır.
İrade dediğin bazen kontrol edilmez bir his tabakası olabilir.
İçinde şahlanan bu hislerin mezid etmesi belki de kaderin dahilindedir.
Hiç düşündün mü? Bize yanlış gelen şeylerin bazen bizi korumak için karşımıza çıktığını,
..daha yanlış olanlardan.

Su neden insana iyi gelir. Suyun tazeliği, berraklığı insanın içinde ki, kirleri ve kirli düşünceleri yatıştırır.
Dünya da en saf ve temiz olan su’yun tabiatıdır. O var oluştan temizdir.
Ama bir denizi kirleten insanlar olmasa deniz kendi içinde saf ve temizdir.
İnsan da su’da kendi var oluşunu bulur en saf ve temiz halini doğduğu zamanı.
Aklı kemale ermemişken henüz bilgi, algı, yaşama tecrübesi yokken daha temiz ve mutludur beyni. Şimdi o beyne doldurduğumuz kirli olan her fikir hakirdir aslında.

Gereksiz endişeler ellerin titrerken bir bardağı doldurmaya çalışmaya benzer. Ne sana fayda sağlar ne de başkasına ziyan olan sudan bahsetmiyorum bile...
İşte o su kendimizi mahrum bıraktıklarımızdır. Bardağın içindekiler senindir, dışındakiler ise harcanmayacak kadar güzel olsa da bir kuru beze kurbandır.
Sen sana iyi gelen bir şeyi kendinden mahrum bırakıp ziyan ediyorsan israf’ın adını ağzına alma öyleyse.

En iyisi buluttan gelen vahiyle yağmur duasına çıkıp toprağın önünden çekil. Çekil ki, bari başkası faydalansın. Sen evvela içinde zahir ile batın ayrımını eda et.