Ona yazdığım mektupların ve şiirlerin kendisine yazıldığını bilmiyordu. Tam bir ahmaktı. Bu yüzden seviyordum onu. Hep sevecektim. Çünkü eğer bilseydi, aşkın gizemi bozulur ve ortada bir mücadele kalmazdı. Bu sebeple hiçbir şeyi bilmemesi gerekiyordu. Onu unuttuğumu düşünebilirdi. Çünkü o da benim gibi geri kafalıydı. Seksenlere ve modern Türk Edebiyatı çağına ilgisi olduğunu biliyordum. Bu onu daha iyi anlamamı sağlıyordu. Çünkü aynı düşüncede olduğumuz konularda daha iyi anlaşıyorduk. Ben ölmüş olsaydım beni hatırlar mıydı bilmiyorum lâkin şundan eminim, eğer o vefat etmiş olsaydı, ben onu öldüğüm güne dek severdim. Onun öldüğüne inanmam için beyin ölümümün gerçekleşmesini beklerdim. Bu sayede ikimiz sonunda kavuşabilirdik. Oysa onunla uzaktan mektuplaşmamız bana Kafka ve Milena’yı hatırlatıyordu. Biz de onlar gibiydik. Karantina günlerinde başlamıştı mektuplaşmamız. Onu Kafka’nın ölüm döşeğinde iken bile, Milena’yı sevmeye devam etmesi gibi sevmiştim. Sonunda bir mektup ile suskunluğuna gömüldü. Sersem!
Onu unutacağımı sanmıştı. Unutmak kelimesini o an lügatımdan kaldırmıştım. Onu daha edebi bir biçimde, şiirsel kıvamda öylesine güzel sevmiştim ki bu sevgi, her şiirimde daha da artıyordu. Onun sessizliğini paylaşmak bile güzeldi benim için. Kilometrelerce uzaktan, sessizliğiyle duran mahzun ifadesini görebiliyordum. Ondan asla soğuyamazdım. Uzaklaşamaz ve kaçamazdım. Aramızdaki mesafeyi korudum. Tıpkı onun yaptığı gibi. Benden uzaklaşmış olması, onu sevmeme engel değildi. Onu üzmemek için, tek kelam etmeden sevmeye devam ediyordum.
Öyle uzaktan ve sessizce.
Onu anlayabiliyordum.
Çünkü onu seviyordum.
Bu sevgi, bir şiirin içinde yaşayan aşk gibiydi.
Ona şiirim derdim.
Anlamazdı.
Anlamasını beklemiyordum.
Durumun böyle olmasını seviyordum.
O benim henüz yazılmamış olan şiirimdir.
Hep öyle kalacaktır.
Şiirim diye hitap ettiğim, Sevgili Şair Hanım’a ithafen yazılmış olan naçizane satırlardır bunlar.