Şiir yaralı bir yürektir, yazanın diliyle ağlar, gönlüyle nağmelenir, göz yaşlarıyla süzülerek sevdiğine gider. Sevenin sevdiğine itham ettiği bir türküdür şiir, sevgi burada dillenir sözcüklerin gizemiyle …

Burada cereyan eder aşk, burada heyecanlanır aşkın türlü türlü acıları, burada dindirmeye ҫalışır şair acılarını, burada dizelerle tükürür isyan tükürüğünü! Her dilde aynı hikaye, ama başka bir izahtır, bedenden ruha, ruhtan sevdiğinin bedenine ve ruhuna ulaşan! Acıların toplamından doruğa ulaşan, mezer taşlarına yazılan!

Ҫaresi bulunmayan ölüm ayrılığına isyanla ҫaresiz bir ҫare arayan! Burada konuşur insan kendisiyle, burada yaslanır ruh ve benden bir ağacın gövdesine, bir kayaya, bir dağ yamacına ve acısını haykırır iҫinden gelen tüm gür sesiyle insanlığın acılı ovasına …

Burada eli bağlanır insanın, yüreği ve gözleri sulanır, beyni bulanır, beden aşkın sevgisiyle donar – buz keser ve ruh acının dizeleriyle bütünleşir. Şiir konuşur yürek susar, beden ağlar, burada yüzleşir şair kendisiyle … Burada artar korkuları … yine burada yener korkularını, burada atar havlusunu havlayan hayata ve restini burada ҫeker bir dizeyle! Hasretlikle yanan gönül, hiҫ bir tesellinin teziyle sınavını kazanamaz!

Burada bir iz arar sürmek iҫin şair özlediği yaşamı yaşmak adına! Burada dillenir umut, burada küllenir acılar, ilk esen rüzgarla yeniden başlamak iҫin! Burada küser insan hayata, burada yaşar iҫinde ki tüm iklimleri bir silgiyle silmek iҫin!

Söz burada gümüşe, gümüşse altına dönüşür yüreğin fırtınalarında sevgiliye kavuşmak uğruna! Burada öpüşür kelimeler yürekle! Yar burada giyer tacını, bir daha indirmemek üzere, burada belik belik örülür saҫlar, burada güzelleşir kaşlar, kirpikler, gözler, gamze yanaklar burada şairin ruhuyla bütünleşir! Dilber dudaklar burada indirir buselerini sevgilinin yanaklarına! Gözler, mavi olur, kahverengi olur, ela olur, kestane rengine bürürnür aynen senin ki gibi! Burada denenir hiҫ düşünülmeyen düşünceler seninle bütünleşmek iҫin!

Burada kulun kula hakkı dillendirilir, yüreğin acısı sevdaya dönüşür! Sevda sözcükleri inci taneleri gibi paha biҫilmez bir değere dönüşür! Burada belgelenir sonsuzluğun sevgisi aşk iҫinde! Burada öğrenilir gerҫekler efendice! Burada ıslanır gözler, burada melani olur yürek kendisiyle konuşurken ağlar! Burada başlar ilkler tükenmeyen acıları sevdire sevdire benimsetmek iҫin!

Şiir yaralı bir yürektir; sevgide, öfkede, devrimde! Şiir acısıyla beraber tenhaları insancıllaştırır, insanlar iҫinde yanlızlaştırır. Burada hafifler taşıyamadığımız acılı bedenlerimizin yükü! Burada indiririz sırtımızda taşıdığımız amele küfemizi, iҫini yeniden acılarla doldurmak iҫin! Şiir acısıyla beraber senin gözlerinde, yüreğinde ve burnunda tüten her şeyi sana getirir, senden almak iҫin!

Şiir acısıyla, sevdasıyla öze dokunur, göze dokunur, yüreğe dokunur, demler ruhu kendi doldurduğu badelerinde sadece … Sadelik onun en anlamlı iksirli dilidir. O adım adım ruha girince bir daha asla ҫıkmaz işgal ettiği yerden! Şiir acısıyla işgalcidir, sevgisiyle, tonuyla, donuyla, yoluyla, kanıyla, canıyla … O sizinle ağlar, sizinle güler, sizinle hüzünlenir, sizinle dillenir, sizinle gürler, sizinle süzülür ve sizinle sakinleşir.

Şiir bu yüzden sende kaldı benim gülümseyen ve gülüşlerini hiҫ kaybetmeyen yüreğimin sahibi güzel insan. Şiir dolsun ruhun! Bütün yazdığım, yazacagım ve binlercesini yazamadığım şiirlerim sana yazılmıstır ve de yazılacaktır. Ama ben henüz en güzel şiirimi yazamadım ey benim yüreğimin sahibi billur bakışlı Gül Yanaklı Prensesim! Belki bu yüzden gözüp gittin şu fani dünyadan!

Ruhun şiirle dolsun! Öpüyorum o tertemiz ruhundan!

H. Hüseyin Arslan - 22.07.2020