Sevmek hayatidir. Mektep sıralarında kazanılmaz.

      Doğmadan öğreniriz sevmeyi.
Sevmek bir annenin bebeğini sözüyle, terennümüyle beslemesidir.
Katlanmaktır. Doğarken öğreniriz sancılar içinde  sesimiz arandığında.
Yaşatma çabasıdır. Bağıra basılıp gönülle iyileştirilmektir.
Sonra büyütmek, büyütülmektir.  Büyüttükçe güzelleştirmektir. Sonsuz ilgi, muazzam meraktır. Tefekkürdür sevmek. İzlemektir, beklemektir.
Yıldız için geceyi, bahar için çiçeği, gökkuşağı için yağmuru beklemek. İnatçı bir umuttur sevmek.
Bir yığındır belki de ne varsa barındırır içinde. Bazen yüktür en nahif yerimizde.
Eşsizdir sevmek.
Karıştırılır kendini bilmez hadsiz bir olguyla.
Aşka denk görülür, bir kapta yoğurulur yine de tutmaz mayaları.
Aşkın konuğu olsa da onunla bütün olmayacak kadar zekidir sevmek.
Aşk yıkılır ve yıkar. Daha gelmeden gidiş bileti kesilmiştir. Egoisttir, bencildir, gürültülüdür. Gidişi bilinsin can yaksın ister. Serttir aşkın mizacı.

Bildiği tek şey vardır aşkın, kaygısız bir yıkım... Umruna almaz kalanı. Kimin eli hangi taşın altına yuva yaptı bakmaz bile. Ukaladır, uçuk kaçık biraz da saçıktır. Aşk, yol yordam bilmez.

Oysa sevgi... Sevgi öyle mi?
Elini eteğini çekmez, toparlanıp gitmez. Vefalıdır. Cahil görünür amma ruh ilmine dahildir. Söz olmaktan utanır, söz etmekten utanır. Edeplidir sevgi. Timsal-i nefestir. Aşkın zahmetine karşı rahmetlidir. Kuvvetlidir, kuvvettir, kudrettir.
Muhabbettir. Hubbedir. Sevmektir. Muhabbetle sevmek...

İnancım aşkı bilmez,
Sevmek muhabbete mukabele etmektir.

Merve YILDIRIM