Geç kaldım anlatmaya herşeyi, sebepsiz bir zaman döngüsünde yaşıyorum ama anlatamıyorum. Sahi zamansızlık nasıl anlatılır onuda bilmiyorum ya neyse. Hiç başarılı olamadım ki hayatimda. Anlatmak bana göre değildi, Hiç bir zaman da olmadı olamadı zaten. Sadece anlatıyorum anlaşılıyorum zannettim o kadar . Öylece bilinmezlikle boğustum durdum işte. Anlattıklarımı zannettiklerim kanadı kırılmış kuş misali boşu boşuna çırpınan kelimelerden ibaretmiş yeni anladım. Içimde büyüyen ne varsa havada gezinen boşluğa, görünmezliğe sessiz duvarlara ve sarhoş olmuş evrene anlatmışım.iste tamda bu yüzden çaresiz çareler arasında kaybolmuş bir benlik edinmişim.
Hayat işte konuşur anlatırsın birşeyleri nede çok şikayet ediyorsun diye uyarır seni. Sonra susar bekler sabredersin. Bu kez de neden öylece duruyorsun birşeyler yapsana der. Yani Azizim ortası yoktur hayatın bu serzenişlerinin. Bazı şeyleri anlatmaya dinletmeye vede dinlemeye geç kalmamak gerek. Tam zamanı dediğimiz ne varsa gerekirse duyurmak için bağıra çağıra anlatmak gerek. Ne varsa ne yapılacaksa ne söylenecekse zamanında olmalı zamanında yapılmalı ki engel çıkmasın hiç bir şekilde. Eğer erken yapılırsa yapılacak olan eylem suçlusundur anlaşılmazsın , yok gecikirsen o zaman daha ağırdır suçun.
Içinde yaşadıklarını anlatamadığın için yada yaşayamadıklarını anlayamadıkları için kendini idam sehpasında bulursun. Yani işin özü hayatı yasamak başarabilmek için duygu , düşünce hatta nedensiz ağlamaları bile dillendirmek gerekiyor işte.

~İP€K KA£KAN~