HASAN BAYKAN ÖĞRETMENİM
Yusuf Yılmaz
Dayım İstanbul’dan gelmişti. Meydanda oturup çay içiyorduk. Yanımıza; kravatlı, gözleri derinlere bakan, hoş, babacan bir adam yanaştı. Dayım Abdülkadir Ayar - İzmit Milli Eğitim Müdürü- onu görünce ayağa kalktı . Ellerinden öptü. Geçmişi yad ettiler.
Konuşmalarından dayımın ilkokuldan öğretmeni olduğunu anladım.
Sonra onunla oturduk sohbet ettik.
Çok çalışkan, disiplinli olduğu her halinden belli oluyordu.
-Değerli öğretmenim bu karakter yapınızla senden iyi bir subay olurdu.
-Dünyaya yeniden gelsem yine öğretmen olurdum.
Sabah ezanıyla uyanıp, ayağına kara lastikleri giyip, Aksaklı köyünden çıkıp, yaya olarak her gün on kilometre yürüyerek, Ağaçlı köyüne varıp, çamurlu kara lastikleri çıkarıp, dolabına sakladığı yeni boyalı ayakkabıların giyip, andımızı söyleyerek öğrencilerinin karşısına çıkmak ancak öğretmenliğe vatan aşkıyla bağlı olanların işidir.
Çok sigara içiyordu ama öğrencilerinin yanında asla.
Dayımın ayağa kalkarak ellerinden öptüğü Hasan Baykan Hocam Hakka yürüdü.
Ben olsam o kara lastikleri hemen bulur, şayet varsa "öğretmenler müzesine" o kara lastikleri camekanın içinde saklardım.
Siz hiç öğretmenler müzesi diye bir şey duydunuz mu?
Ben duymadım.
Memleketin mimarı, ,Eğitim ordusunun eşsiz kahramanları ! Cami kapısında size bir töreni çok görüyorlar. Kaldı ki size müze yapacaklar.
Bu toplum öğretmenine gerekli önemi verseydi , ona hak ettiği saygıyı gösterseydi ,ona maddi manevi destek olsaydı böyle mi olurdu?
Nur içinde uyu öğretmenim.
Mekanın cennet olsun.
Hakkın rahmetine kavuşan bütün öğretmenlerimi rahmetle, minnetle ,şükranla yad ediyorum.