Kırlangıçların kırılan kanadı savrulur, kuş uçurmayan rüzgarda...
Gecenin örtüsüdür, kuzgunların siyah pelerini maverada.!

Düğmeleri kırık, yakası sökük, sırtında yıldızları saklayan siyah incili kaftan…Özlenen kimselerin kokusunu, beklenen sevgililerin sevdasının dokusunu, incilerin parıldayan sessizliğinde setrediyor…

Zihinlerde yuvalanan, kalplerde hırpalanan özlemde, özledikçe çoğalan … Doruklarda çağlayan olup toprağa kaynayan… Uzak beldelerde yeşile susayan… Kilerde unutulan kiraz reçeli kimseler…
Yokluyor aynalarda göremediği bedenini, hilale sığınmış buğulu gözlerin yaşaran kirpiklerinde… Sıralanmış solukların bozuk terazilerde tartılan fikirleri, gecenin katranını soluyor ipek kumaşın teninde… Doluyor pembe kavanozlara, derinlerin ötesindeki boşlukta yankılanan ötelerdeki nefeslerin sesi … Dolunayda bekleyen gönüllerin en kıymetlisi, süzülüyor bakışların arasında yakışıyor siyah kaftana bir inci tanesi...

Belkilerin söz verdiği yokuşta çiğnenen yeminler, kıvrılarak yolların tozunu sırtlıyorlar şimdi birer birer… Ne özlemin son çağrısı ne de kırgınlığın sancısı, saklı sevdalarında solumayı unutup, sükutu altın varaklı kahve fincanlarında yudumlayanlara yakışırdı..

Özlemin her sokak başında sobeleyişi… Tebessümlerin çehrelerde şekillenmeye niyetlendiği an , en çok tercih ettiği... Beyaz perdelerin dalgalandığı seher vaktinde, uçuruma kurulu hamağın örgülerinde saklanan hayaller, mektuplar zincirinde kalemin mürekkebe doyamadığı özlemde boncuk boncuk diziliyor gözlerin görebildiği yerlere…

Sessizliğin hükümdarlığında hasreti taşıyamayan kimseler , özlemin kalabalığında yalnızlığın dokunuşunu hisseder…Duvarda asılı fotoğraflar dolap kapaklarına doğru yer değiştirdiler…İklimlere uymadan güneşe aldanıp açan çiçekler gibi sararıp soldular.. Şimdilerde solgun benizlerin akan gözyaşlarında ıslanamıyorlar… Çünkü yabancı özlemler gibi bilinmeyen kutulardalar…

YAZIMI KIRMIZI BİR KURDELA İLE BUGÜNE SÜSLEYEN DEĞERLİ SEÇKİ KURULUNA TEŞEKKÜRLERİMİ İLETİYORUM...

ZEYNEP SENA DOĞANTEKİN.