YÜREK SESİM

Yorgun bedenim, göz pınarlarım acıyla boğuşurken. Sensizlik mevsiminde “sevgi fakiri oldum.” Ruhum uçurumlara gitti. Çaresizce, çırpınıp duran yüreğim, artık; aydınlık günlere inanmıyordu!

Gökyüzünün “sevgi kokulu” ayazında, yıldızların senli, benli şahitliğinde, bulutlar etrafımızı sarmıştı, ve biz, aşkın sarhoşu olmuştuk! Rakılarımızı yudumlarken, hayatın hikayesine başlamıştık!..

Seninle aydınlansın evimizin odaları, “ince ince çalsın yürek nağmeleri, notalardaki ismin kahramanı sen olsan.” Yüreğimdeki tek dermanım gönlünde hayat bulurken, anılarımdaki hayatın sebebi sevdan olsun.

Sesinin hiç eksik olmadığı anlarda, büyüsün aşkımız. İçimin rüzgârı eritsin, yüreğimin her donuk parçasını. Bedenin, alev gibi yanan karanlık yüreğimi aydınlatsın. “Gönül ucundan tüm benliğinle beni severken,” bir ömür boyu serüven gibi sürecek kocaman aşkımız olsun.

Bir kadının gözyaşı akar gider, damla damla süzülür, yüreğe işler hüzünleri. İçindeki, matem damlacıkları, yaralar açar bedeninde. Gülümsemesiyle, bir çiçek gibi renk renk kokar
yüreklerde. Bir yıldırım gibi, içi hep titrer kadının. Ve tüm ruhları aydınlatır sevgisiyle; berrak güzel yüzüyle, “kırık gönüllere” deva olur. Şimdilerde, hayata yüzü gülen; inci elleriyle hayat veren kadın, “işte o kadın, benim nur yüzlü kadınımdır.”

İhtiraslı bir güzellikti gözlerinin rengi, endamlı bir bakıştı güzelliğinin teni, “bir ay parçası gibi” ışıl ışıl hayat dolu, gittiğin her medeniyet hakikat yoludur, bilirim, hissederim.

Bir tomurcuk gül gibi çiçek açan, gülümseyen bedeniyle cennet kokan, ruhumun giz yerine mutluluk saçan, varlığıyla beni hayata bağlayan tek insansın.

Ben, umulmadık anlarda, mutluluk gelinciklerine dokunup giderken, anlatırdı seni bana anılar. Bir gün, zaman; tam tân vaktini gösterirken, gözlerini hayal ediyordum, gökyüzünün senli mavisini düşlüyordum!..

Sessizliklerin içinde, kaybolmuş benliğim, sana olan bağımlılığım, beni benden alıyor! “Sen hiç ölmedin içimde.” Ruhunu her anımda hissediyorum!..

“Hadi, uyan artık! Sıkı sıkı tut elimi!” Gidelim, huzur diyârına, ebediye kadar.

Mehmet Öksüz