Söz; Yeryüzündeki nimetlerin en mühimidir. Helak ve Ferahın içine saklandığı, kahrın ve selametin yolunu açan; Karın boşluğundan ciğerlere, oradan ses tellerine dokunur ve sonra ağız içini dolaşarak, tüm bedenin, hâl ve efkarını ifşa eder.
Dilinden emin olanın, aman bulacağı çoğu defa zikredilmiş, hatta İkinin ikincisi diye anılan Ebubekir sıddık Aleyhisselam, dilinin şerrinden ağzına taş doldurarak, selamet bulmuş, gerekmedikçe konuşmamıştır.

Dilden kasıt havayı harmanlayıp son şeklini vermesi sebebiyle dildir.Dil sözün son makamıdır.

Onu, orada tuta bilen sözü yener, oradan çıkan ise sahibini. Zira söylenmiş her söz ya cennettir ya cehennem.

Söz; hiç bir şeyin ihtiva edemeyeceği ağırlıkları, varlıksız bir şekilde içinde bulundurur.
Esenlik, şirinlik, güzellikte yine sözle ayana çıkar. Küfreden bir yüze tebessüm nasıl yansımaz ise, çirkin söz , yüzün baktığı istikametteki hem eşya hem insan, hemde nebat ve hayvanatı kötü yönde etkiler.
Biliyorum güleceksiniz ama içinde hakaret dolaşan evin, büfesi, gar dolabı, halısı, kilimi bile mutsuz olur değil ki o evde yaşayanlar.

Sükut huzur sebebi değilse bile huzursuzluğun artmasına engeldir.

Seni seviyorum. Söz dür, fakat çıktığı ağzı ele veren bir ihbar niteliği de taşır.

Nefsinize sorun. Seni seviyorum diyenlere “hayret ben niye bilmiyorum”““ demek, geçmiştir içinizden binlerce kere.

Bu söz bazı ağızdan “beni sev” diye çıkar “bazı ağızdan ise “çok çaresizim” olarak. Ama asla sevgi olarak çıkmaz.

Şayet seviyorsanız. Ki sevdiğiniz şeye söz anlamını yitirir, Sevgi söze sığmayacak kadar büyük olan iki şeyden ilkidir.

İkincisi ise nefret.

Bu iki duygu da insandan hâl olarak sudur eder. Ve her gözün görebileceği şekildedir hâl.
Söz de zaten bunun için vardır. Halde olmayanı dile taşımak, aklı dururken zekasıyla yaşamayı tercih etmek gibidir.
Evet sevgi de SÖZ dür. Elestü bi Rabbikum hitabına her birimiz, tek tek SÖZ verdik.
Ve söz, o gün tanışlar arasında hallerin ifşası değil, halleri örtmenin aracı olmuştur. Muhakkak ki Allah kalplerdekini bilendir.Ona örtü olmaz ve olamaz.
Muhabbetten yaratılan, Muhammedin (Sellallahu aleyhi vesellem.)
nuru ile halk edilen kainat sevgi ile döner sevgisizlikle söner.
Sevgi yedikçe acıktırır, sevgisizlik tok tutar. Bu tokluk, iki dünyada da yokluğun pazarı olur.
Mutsuz olanlar mutlu edemedikleri için mutsuz olurlar. Mutluluk dağıtmayanlarada huzur zaten uğramaz bu yolculukta.
Allah’a dönüş kadar, yolculukta Allah’a dır.
Kişi ömrü boyunca iman alır iman satar. ...........Bu sebeple SÖZ yine lazımdır, ben geldim demek için, her birimize....
Utanmadan bu sözü söylemek, nasip olsun Cümlemize. (Amin)