Gelecek, kestiremeyeceğimiz kadar karmaşıktır.Ama biz insanoğlu sevmeyiz düzensizliği o yüzden ya herşeyi planlarız ya düzenleriz.İçimizde nasılsa öyle olsun isteriz.Hayat bu ya içimizi baz alarak devam etmiyor, bizi sınayabildiği kadar yoruyor.En çokta bu yolda ilerlerken yanımızdaki kişilerle.Başta gözümüzle gördüğümüze bakıyoruz sadece kalbimizle hareket ediyoruz.Sonra illaki bir gün dönüm noktasında buluyoruz kendimizi o güne dek olan herşeyi sorguluyoruz, meğersem tüm gördüklerimizi bize öyle güzel gösteren kalbimiz ,beynimizin gerçekleri haykırmasını engellemiş.Bunu anlamamız yıllarımızı alıyor.Biz yine o yoldan dönüyoruz.Yol bu hiçbir zaman nereye çıkar bilemiyoruz, kalan ümidimizle hayal kuruyoruz.Belki de yollarımız hep değişecek, belki sonunda düze çıkacak.Ne olursa olsun umutla yaşamalıyız,ne zaman ne olacağı hiç belli olmaz. Planladığımız hayırda bir şer olabilir, hiç düşünmediğimiz şer de ise hayır.Kısacası yaşam çetrefilli bir yol önemli olan ne kadar zorluktan geçtiğimiz değil zorlukta bile mutlu olabilmemizdir.Zorluklara rağmen içindeki mutluluğu hiç kaybetmeyenlere...