Çok genç yaşta çeşitli iş kollarında çalışmam, iletişim bakımından bana oldukça deneyimleme ve gözlemleme yapma imkânı sağladı.
Bazı şeyleri para verseniz satın alamazsınız. tecrübeler ve deneyimler gibi.
Henüz 15 yaşında lakin İş yapma kapasitesi 25 yaşındakine bedel bir iş arkadaşım vardı. Ben ise 17 yaşında Lise İkinci sınıfta okuyan biri olarak bana inanılmaz derecede saygılıydı. Yemekleri akşam şantiyede birlikte yapar yerdik
Günde üç paket sigarayı adeta yercesine içerdi, bir gün kendisine kardeşim şu sigarayı içmesen diye rica ettim.
Abim mümkünatı yok dedi.
Neden diye sorduğumda bir yıl önce dayımı kaybettim, hala gözlerimin önünden gitmiyor
Kanal kazıyorduk aramızda 10 metre mesafe vardı bir anda kanal üzerimize yıkıldı, ben kurtuldum dayım sizlere rahmet.
O anda yıkılmış, çok üzülmüştüm; kendisine bari bir pakete düşür desem de ikna olmadı.
Ve 23 yaşında kanserden öldüğünü yıllar sonra tesadüf eseri öğrendim.
Tanıdığım belki de en duygusal çocuktu mekânı cennet olsun.
Nasipse… Mutlaka mezarını ziyaret edeceğim Zile de imiş mezarı…
Bir gün iş toplantısı halinde iken, sekreter hanım kapıyı çalarak patrona; telefonda sizi istiyorlar efendim çok acilmiş dedi.
Telefonda ki kişi annesinin vefat ettiği haberini ve cenazenin defnedileceği günü ve saati bildirdi.
Patron ise; şu anda toplantı halindeyim, cenazeye katılmayacağım defin işlemlerini başlatın diye talimat verdi.
Ayrıca da ekledi… Haftaya yedisinde görüşürüz.
Şok olmuştum, o anda benim için her şeyin anlamı yok oldu, değersizleşti.
Hatta üzüntülerini ifade edenleri dahi geçiştiriyordu adeta… Gerçekten böylesi insanlara çok kızmakla birlikte, kendime dahi ifade edemediğim hayranlık da duymuyor değilim.
Duygusal olarak bunu nasıl başarıyorlar araştırılmalı diyorum.
Bu kadar soğukkanlı olmak nasıl bir duygu ve ruh halidir. Gerçekten aklım almıyor.
Çok sıkmamak adına sadece bu anılarımı sizlerle paylaşmak istedim
Nice saygılarımla