BEŞ YAŞ

Sizler gülerken, ben ağlıyordum. İki kelime edemedi dudaklarım. Etrafı yamyam dolu bir dünyanın içindeyim. Benim adım Çocuk, soyadım Beşyaş, mezarımda kırılmış kol kanatlarım. Anneniz: Mutluluk nefesi sürerken hanesinde, siz utanmadan savunmasız vücudumu kirletip, canıma okudunuz! Daha eli kalem tutamayan minicik parmaklarımı kırdınız. Oysa ben, gözlerimi bu dünyaya “beş yaşımda”yumdum! Yürek dilimi şairlere teslim ettim. Dize dize yazsınlar, benliğimde biriken haykırışları. Siz, bir anneye “evlat acısı” yaşattınız! Farkında olmadan yaptığınızı mı söyleyeceksiniz? Akıl hastası olduğunuzdan mı yakınacaksınız, yutmazlar... Sizin de her insan gibi, iki gözünüz var! Gözünüz hiç görmese de, yüreğinizde mi beni görmedi? İçiniz acımadı mı, beş yaşındaki bir evlada? Her hastalığın yan etkileri olabilir derler, sizin yaptığınız neyin etkisidir sorarım size, ey canavar yaratık? Hey diyorum siz, işte o pislik yaratıksınız! De git be adam; kendinize göre yetişkin birini bulsaydınız? Ne istediniz minicik bedenimden, söylesenize, ne istediniz?
Binlerce insanın yüreğini kanattınız, yüreklerini dağladınız. Siz bana kefen hediye ettiniz, bense önünüze zindanı serdim. Çıkın gelin mezarımda buluşalım, var mısınız?

Mehmet Öksüz