Tüm şehir kar altındaydı. Yağan kar havanın soğukluğunu azaltmamış tam tersi arttırmıştı. Evlerin bacalarından dumanlar yükseliyordu. Hiç unutmam o çocuk parkının kıyısında gördüm onu, penceremden bakarken. Paltosunu giyinmiş, atkısını takmış ve başında bir bere. Tüm bunların bütünlüğündeydi, mavi gözleri şehrin beyazlığı içinde parıldarken. Sanırsın gökyüzü gözlerinde. Göğe baksan gözleri, gözlerine baksan deniz.
Karlı bir kışın güzelliği miydi aşkı getiren yoksa gökyüzünün azur maviliği mi? Mevsimler geçti ve o kış hep güzel kaldı bu yaşamda. Sobanın etrafında içilen kahve, soğuk kış günlerinde yanında olmak...

Belki de tüm mesele bu hayalin hayattaki gerçekliğine kavuşmasıydı.

Konağın sahibi güler yüzlü bir şekilde sordu: Ne alırsınız? Diye.
Cevap verdiler hiç düşünmeden, Bir TATLI huzur...