Hayatımın en güzel günlerini kaybettim ben. En çok güldüğüm günleri, en güzel ağladığım günleri, en güzel hissettiğim günleri... Meğer ne zormuş severken gitmek. Gitmek zorunda kalmak. Fotoğraflara bakarak hatıraları yaşamak. Ne zormuş geri dönüşü olmayan bir yolda öylece beklemek. Meğer ne çok sevmişim. Meğer ne çok yaşamışım, ne çok benimsemişim. Gitmek yetmiyormuş meğer. Aklın kalıyormuş, ruhun kalıyormuş, kalbin kalıyormuş, sevdan kalıyormuş..Peki senin bende neyin kaldı? Hiç mi özlemedin? Hiç mi merak etmiyorsun cennet kokulum diye sevdiğin kadını? Ah sevdiğim nasıl bu kadar kolay sildin cennet kokulunu.
Hiç pişman olmadım seni tanıdığıma. Hiç umudumu yitirmedim. Her gün bekledim tek bir mesajını. Gelmedi. Rüyalarımdan kalbimdeki sızıyla uyandım her gece. Yastığım kurumadı gözyaşlarımdan. Geliyor muyum acaba aklınaa?Gittiğimiz yerlerden geçiyor musun yine? Dinlediğimiz müzikleri dinliyor musun? Oynadığımız oyunları oynuyor musun? Çekildiğimiz fotoğraflara bakıyor musun?
Ölüyorum her gün sensiz biraz daha. Beni evsiz bıraktın. Dağsız bıraktın. Yarsız bıraktın mutlu musun? Beni yaktın. Mutlu musun ?