ahmet hamdi tanpınar, imparatorluğun ölümünü yeni devletin yani cumhuriyetin doğumunu bir arada görmüş eşik insanıdır. ne içindedir zamanın ne de büsbütün dışında, bu ikilemde tek bir zamanı arar içinde var olan akan ama bir yöne gitmeyen her seferinde yeniden oluş içinde olan “ikinci bir zaman” .yeşil türbe’de çinilerde bu sesi duyar ,muradiye’de sabrın acı meyvesinde tadını alır, manavkadı camii’nin yıkık duvarları arasındaki erguvan ağacında görür.hepsi yekpare bir halde anlardan oluşan sanat eserlerine, eşyaya ve en nihayetinde şehre dağılan bir ruhtur. bursa’nın ruhaniyetli bir şehir olması da bundan dolayıdır.
tanpınar annesini kaybetmenin verdiği acının izi zihninde durmuş her an hatırlanır. içinde oluşan bu büyük boşluk sanatın pek çok dalıyla ilgilenmesine, şiir , öykü ve roman türünde ürünler ile doldurmaya çalışılır. deneme türünde ise doğu batı eşiğinde tanpınar karşımıza çıkar. hem doğulu kalınabileceği hem de batılı olunabileceği düşüncesi hocası yahya kemal’in “kökü mazide olan ati” düşüncesinin yansımasından başka bir şey değildir.