Yine kanıyor, yüreğim buseden kanlı öpücüklerden yine daraldı nefesim. Kasırgalardan dem tutum karabasan görürüm, sensiz uykularımdan; Uykularımdan kaybedişleri…

Artık mavide bakamıyorum ne de tadında dinlediğim şarkıları, bir güz sancısıdır bir sevda ölümüdür kül renginden ısırganlar. Her adımda sen aklımdasın sanki çok yakınımdasın ama nafileleri yutuyorum çünkü sen uzakların ülkesinde boy veren bir çiçeksin. Ve ulaşılmazı zor bir kenarın, uçurumların dibinde; İnadına, inadına boy vermedesin.

Yıkılası gelsin bu keder rıhtımların, sonu gelsin bensiz dalgaları tutan fırtınaların.
Adı batsın boşa kulaç açtığım enginlerin, yüreğin mi benden gizli? Bir hayalim kabarmada kalsın senden bana kalan tek hatıra olsun

Havalar da puslu sanki yüreğimde çözülmeyen buzul! Eritecekti kimi zaman masalımdaki o prenses. Ülkesin de akın yemiş o prensesim; Ben bir zamanlar dağlarda kraldım ağaçların köklerine adını yazardım, belki de aklını yitirmiş bir aptaldım. Ama sevmeyi senin kadar, senin kadar taparcasına haykırmayı bilirdim.

Köhne sığınaklara satım tüm sevda üzerine kurduğum düşleri bana kalmasın dedim artık hüzün kokan hatıralar, adına sevda dediğimiz yitik gülümsemelerden.
Bir çiçek ekiyorum umuda, umutsuzluk tarlalarında son bir umut diye.
Mayınlı yollarında ne çok yolcu varmış kasırgalardan medet uman ne çok insan