Ne kadar açıdır ki bu hayatta kimse Senin verdiğin değeri vermez sana sen onu başına taç ederken o ya varlığından habersizdir ya da umurunda bile değilsindir ona şiirler romanlar yazsan ne o başkalarına şakıyan dili sana gelince lal olur lafa gelince değerlisindir yalnız icraatte hep birilerinden birşeylerden sonra gelir yerin hatta bazen haddini aşıp sana yerini bil bile denir!

Yalandan saçma sapan kıskançlıklarla boğazına basmaya çalışır sanki çok değerliymişsin gibi bir dönem sonra anlarsın değersizliğini bir yazıda okumuştum aynen şöyle diyordu (eğer biri sizi sürekli üzüyorsa bilin ki mutlu ettiği başka sı ya da başkaları vardır çünkü insanlar her daim mutsuzluk enerjisinde kalamaz) o halde neden avuçlarının arasında tutmaya devam eder o zavallı kelebeği?
Onun da hayalleri yokmudur? Zamanla anlıyor insan kime değer verip kime vermeyeceğini mesela seni senden az düşünene, senin emeklerini hiçe sayana, çıkar gözetene, arkandan konuşana, başkalarına gülüp sana ağlayana, seni masada kocaman bir dilim pasta gibi görene değer verme...
Şimdi kimse gelip bana dostluktan sevgiden hele hele de duygulardan bahsetmesin ben herkesin bezini bırakın yerine kadar biliyorum
unutmayın ki!
birine atacağınız çamur önce sizin elinizi kirletir bazen şiirlerime bazen de yorumlarıma gelip saçma sapan konuşan insanlar bilin ki arkadan konuşmak gizli hayranlıktır öyle arkadan şiir yazmakla laf sokmakla engellemekle yorumlarını silmekle olmuyor bu işler kişi karşısındakini kendi gibi görürmüş o halde ben bir aynayım ve cesareti olan buyursun yüreğine baksın!
Var mı cesaretin yüreğinle yüzleşmeye?