Baba, bir sessizlik büyüyor içimde. Sen buna olgunluk diyorsun. Daha az gülüyorum, daha fazla somurtuyorum. Uçurtmamı uçurtmak ise gelmiyor içimden. Sen buna ciddiyet diyorsun. Ben artık gökyüzüne de bakıp heyecanlanmıyorum. Sen buna gerçekçilik diyorsun.

Ama ben bir çarşaf gibi uzanmış masmavi denizi gördüğüm ilk andaki heyecanı, şehrin ara sokaklarına gizlenmiş bir eskicide rastladığım bir aile fotoğrafına bakarken duyduğum merakı geri istiyorum. Ben gizlice gece yarısı içtiğim ilk sigaramın küllerini aramak, bana verdiğin kitabın sayfalarına bakarken gizlice kurduğum hayallerimi bulmak istiyorum.

Baba, itirafta bulunayım mı sana: Kendime, daha küçük bir çocukken verdiğim sözü tuttum; Çizgi filmler keyif veriyor hala ve güzel bir oyuncak görünce oynayasım geliyor eskisi kadar arzulu olmasam da. Bazen beğendiğim bir oyuncak gördüğümde küçük bir çocuğa hediye ediyorum. Çünkü biliyorum ki, bir oyuncağın cennetidir hayalperest bir çocuğun elleri. Doğru sahiplerini bulmadıkça kıymetini kaybeder her şey. Mesela bu sigara, mesela bu kahve, mesela bu şehir. Ben gidiyorum baba. Yeni hayaller kurabileceğim bir şehre gidiyorum. Yeni mutsuzluklar, yeni ihanetler yetiştireceğim saksımda belki de. Ama ben yinede gidiyorum.





Oyuncakların cennetidir,
Hayalperest bir çocuğun elleri.
Her çocuk azda olsa ihtimal verir,
Oynanmamış bir oyuncağın kırılırsa kalbi.

Savaşılmaya değer arazilerdir,
Annenin çeyizlik renkli kilimleri.
Ayakları yalın basılınca azar işitilir,
Soğuk mermerler ise denizin mavilikleri.

Baba, sana söz veriyorum,
İstediğin olacak, bir gün büyüyeceğim.
İtimat ediyor ve içtenlikle inanıyorum,
Büyüdükçe seni daha çok seveceğim.

Ama baba affet bugün beni,
Oyuncaklar hayallerim, zihnimse ceplerim.
Oldukça hızlı terk etmeliyim bu şehri,
Ancak böyle öğrenebilirim dünyanın gerçeğini.

Mustafa Onur ORHAN