Altta kalanın canı çıksın... Hayatımızın en güzel yıllarına, çocukluk yıllarına götürür bu söz bizi. Bilhassa, erkekler için...Muzurca oynadığımız bu oyunun hayatımızın ekseriyetini yansıtan bir metafor olacağının farkında mıydık, o yıllarda ? Bir kere düşmeyegör, omzuna binen yükler, arttıkça artar.

Yıllarca,disiplinin; iş yapabilirliğin yegane unsuru olduğunu kafamıza kazırcasına eğitildik. Peki, neydi bu disiplin? Nasihat cümlelerinin başrolü olan disiplin... Evet, değerli olan insanın değer üretebilmesi için mihenk taşıdır disiplin. İşine duyduğu saygıdır. Buraya kadar hemfikiriz zannedersem; ancak bence günümüzde, değerini yitirmiş, sosyal bir norma dönüşmüştür kendileri.Nasıl mı?.. Okullarda, iş yerlerinde, sokaklarda, kısaca hayatın her mecrasında, haklı olduğunuz halde düşüncelerinizi ifade edemediğiniz olmadı mı?"Ben ifade ederim,arkadaş"! diyen cengaverleri de duyar gibiyim. Onlar iyi ki varlar, var olsunlar da;ancak neticede bu "disiplinsizliklerinden" dolayı onlar da her türlü berbat ithamlara layık görülüp, yaftalanmıyorlar mı? Altta kalmıyorlar mı?Kimisi, gelecek kaygısından dolayı susuyor,altta kalıyor; kimisi cengaverce atılıyor, türlü kötülüklere maruz kalıp, altta kalıyor. Arkasında ne bırakıyor?Yalnızca, birkaç kalbi aynı ritimle atan eşin,dostun "çok mert insandı" sözü kalıyor. Ne büyük şeref!!!Artık kabullendik değil mi?.. Başarının tarifi; üretmek değil, makamları memnun etmek... Kimileri, istediği gibi atını koşturacak; kimileri de altta kalacak.

Atını koşturanlar;havyarından,şampanyasından vazgeçmesinler,yorulmasınlar da.Bizler onlar yerine Luppo ile zevkinden taviz vermeyenleri eleştiriyor, yerden yere vuruyoruz. Altımıza alıp, canı çıksını hep bir nida ile ilan ediyoruz...