Aklım ve kalbim arasında ki yolculuğum (Yazılacak) ...demiştim.

Yaşamam için ölmen gerekmediği gibi, yaşaman için de ölmem gerekmiyor.
Yaşatmalı.

’Aa lafı mı olur ayol, elbette(!)
Dilediğiniz zaman mesaj atabilir, telefon ile arayabilir, evini ziyaret edebilirsiniz.
7 gün 24 saat Emine Genç hizmetinizde.
İşi olmaz hiç bir zaman dışarı çıkmaz, eline eteğine dolanan yok.
Her daim musait.
Canı sıkkın değildir, morali zaten hiç bozulmaz..
Hasta mı? Asla hasta olamaz.
Sorunlar ondan kilometrelerce uzak.
Kucağı size her daim açık..
Canınız mı sıkkın, arayın, dinler emin olun.
Sorunlarınız mı var?
Sorun, danışın. Kendine aklı yetmese de, size çözümler üretmeye çalışır.
Laf mı sokacaksınız? Trip atıp, kapris mi yapacaksınız?
Hikayeler mi okuyacaksınız?
O bunlara zaten gardını almış hazır olda bekliyor, lafı bile olmaz(!)
Yemez içmez uyumaz hiç bir insani ihtiyacı yoktur.
Emine Genç sizin için var ayol, valla bak :)
Rahat olun relax yanii’

(Elbette bu bir ironi) geçelim efenim..
--------------

Kendimden biliyorum "sütten ağzı yanan yoğurdu üfleyerek yer" yemelidir de.

Bu yüzden on yıllardır yalnız yürüyorum tüm yolları.
Çünkü yoldaşlık, paydaşlık farklı bir serüvendir, hele hele hayat arkadaşlığı..
Aynı gökyüzünde uçmayı hayal edenlerin, aynı heyecanları, aynı hedefleri olanların yanyana yürümeleri gerektiğine inananlardanım.

Sadece yürümek değildir mesele, mesele o yolun tüm meşakkatlerine birlikte göğüs germektir.
Birbirinin yükünü hafifletmektir.
Yolu kolaylaştırmak, amacı yakınlaştırmaktır mesele.
Mesele sadece bunlar da değildir, çünkü yol uzundur, zorludur, sıkıcıdır bazen.
Sohbet, muhabbet, latife, tebessüm, anlayış, sabır.hoş görü, sevgi, saygı, sadakat, demiyorum bile..
Olması gereken neyse o, olmasını dilediğimiz ne varsa o!
Aksi halde o yol hiç bitmez ve çileden, eziyetten başka bir şey katmaz insana.
Rabbim yol arkadaşlarımızı iyi seçebilecek feraset nasip etsin bize.
Ben bu konuda yetersiz kaldım, o yüzden de tercihimi yalnız yürümekten yana kullandım.
Çünkü kendimi biliyorum, kendimi tanıyorum..
Yolun ortasında geri dönmekten bıktım, insanları yarı yolda bırakmaktan bıktım.
Yanlış seçimlerden yoruldum.
Ne üzüleyim ne de kimseyi üzeyim.
Ha kolay mı? Değil elbette..
Kötünün iyisi diyelim..
Asla yalnız yürümeyi tavsiye etmiyorum, yanlış anlaşılmasın.
Aksine birlik olmaktan yanayım. (kader diyelim)
Allah hepimizin karşısına hayırlı insanlar çıkarsın, bizleri gerçekten değerlendirecek yol arkadaşları nasip etsin.
Yollarımızı hayırlı, ve bereketli kılsın.


Bizim her şeyden çok duaya, birbirimizi sevmeye ihtiyacımız var.
Rabbim cümlemizin işlerine kolaylık, sıkıntılarına ferahlık, ailelerine yakınlık, vucudlarına sağlık, ömürlerine bereket versin.


Hiç kimsenin;
Sevgisinin, ilgisinin, sohbetinin, dostluğunun, arkadaşlığının, yandaşlığının sahtesine ihtiyacım yok.

“Kalitesiz bir kalabalıktansa, kaliteli bir yalnızlığı tercih ederim”

Ben karşımda ki insandan, samimiyet beklerim.
Özü sözü bir, dürüst insan isterim.

Yanılgım, herkesi kendim gibi gördüğümden.
Olsun, mühim değil, hatalar biz insanlar için var.
Kimse kusursuz değil.

Böyle böyle öğreneceğim..
..samimiyetsizliği, iki yüzlülüğü (!)


Çocuktum, düşüp dizlerim kanadığında ağlayamazdım.
Anneme naz yapamaz, yaramı sar diyemezdim.
Çünkü birde düştüğüm için dayak yerdim.
Ta o zamanlar öğrenmiştim, canım acıya acıya yaralarımı sarıp, gizlemeyi.
Acılar bağırınca geçmiyor, diyerek dişlerimi sıktım hep ve hepsini yuttum.
Korkunun ecele faydası yok dedim, tüm korktuklarımı da yuttum.
Cesur ve gayretliydim
Şimdilerde..yuttuklarım yavaş yavaş, beni öldürüyor..

Halâ cesur ve gayretliyim(!)


Gerçek hayattaki sahneler, dizi setlerindeki hayatlara benzemiyor öyle değil mi?
Uğrunda her şeyini feda ettiklerin, günü gelipte seni feda ettiğinde anlıyorsun, bağ dediğin kanla olmuyor.
Anladığınız vakit; kızmıyor, kırılmıyor, nefret etmiyorsunuz.
İnsanların ön yüzleri pürüzsüzdür, tüm sıkıntı arka yüzlerinde yani görünmeyendedir.
İnsanların ne yaşadığını öğrendiğimizde, anlayabiliyoruz.../ yüklerimiz çeşit çeşit..

Bu hayatta en korktuğum şey insanlığımı kaybetmek..
Dağlar oturuyor omuzlarımda, küçülüyorum. ’İnsan kirlenmeden ölmeli’
Bittiği yerde başlamıyor insanlık.Tercih ettiklerimiz ve çok sevdiklerimiz, imtihan vesilemiz.

Yaşadığım ve yaşattığım tüm hâyâl kırıklıkları için üzgünüm ama pişman değilim. Olması gereken olur.
Hayat bu değil mi?
Yığınlar ile hâyâl.../ gerçeklik acıtır.
Bu kitabın kapağını bir daha okunmamak üzre kapatıyorum / Savaşmaya değmezsin Dünya,o kadar etmezsin be..



Dilruba / düzenleme 16:05:2020