Defalarca düştüm, yeniden kalktım ve devam ettim.
Amazondum, pes etmek yakışmazdı bana..
Öyle güçlü, öyle vakur, öyle cesurdum ki, korkularım karşısında(!)
İçimde ölen her duygunun, yıkılan her hayalin üzerini ustaca örtmeyi başardım.
Kimseler göremedi duvarlarımın altında gizlenen enkazı..
Ruhum acılar içinde kavrulurken, bedenim vurdumduymaz bir asilikle savruluyordu.

Her hücrem isyan ediyordu, kalbim hariç..
O yaralarına ağlıyor, o yaraları sarmakla oyalanıyor, teselliyi ilahi adalete sığınmakta buluyordu.

Yoruluyordum elbette lakin düşmemek için, düştüğümü göstermemek için direniyordum.
Çünkü düşersem elimden tutanım olmayacaktı, biliyordum.
Çocukken öğrenmiştim dağlara güvenilmeyeceğini, şefkatli kolların arasında hülyalara dalınamayacağını öğrenmiştim.
Dağlar yıkılıyor, altında kalıyorsun.
Boğuluyorsun, nefes veren olmuyor.
O beklediğin şefkatin kolları seni kucaklamıyor, ayaz yemiş serçe gibi titriyorsun.

Ve öğreniyorsun güvenmemeyi..

(Kanadın varsa uçarsın.)

Sayıklamalar...

Dilruba Emine Genç 04 Şubat 2020