ANALARIMIZ

Sevgili dostlar, Dün Anneler Günü’ydü. Evvel baştan eşim Fatma’nın, kızlarım Hatice, Arzu ve Yağmur’un, gelinimiz Şule’nin Anneler Günü’nü kutluyorum.

Eşim Fatma zaman zaman yakınır:

-Hiç sevmem şu Anneler Günü’nü, der.
Sebebini biliyorum. Fatma’m annesini kaybettiğinde 10 yaşında bir çocuktu. İlkokul üçüncü sınıf öğrencisiydi. Sekiz kardeşin bir tek bacısıydı.

Fatma’m yedi kardeşinin annesi oldu 10 yaşında. Çocuk anne... Çocukluğunu doyasıya yaşayamadan bir evin umurunu taşıdı. Çekti çevirdi koca evi. Ama anne sevgisini doyasıya tadamadı. Bunu sık sık söyler.

Annelik, analık çok çok özel bir haslet. Tanrısal bir yanı var anneliğin. Yaratma Allah’a mahsus. Ama bir canlıyı dokuyup doğurma, dünyaya getirme de analara hastır. Analar deyince sadece insan değil, evrendeki tüm canlıları kastediyorum. Yakın çevremizdeki dostlarımız kedi, köpek, güvercin, leylek… yavrularının üstünde pervane gibi dönerler. Gözünden ırmazlar yavrularını.

İnsan yavrusu doğduğunda ne kadar acizdir. Ne kadar yardıma muhtaçtır. Bir noktaya bakabilmeyi bile aylar sonra becerebilir. İnsan yavrusunun bu eksiğini anne tamamlar. Anne bebeğinin eli, ayağıdır. Gözü, kulağıdır. Dilidir. Penahı, sığınağı... İlk eğitmeni, ilk ğretmenidir.
Her cefaya katlanır yavrusu için anneler. Yemez, yedirir. Giymez, giydirir.

Bütün annelerin Anneler Günü’nü en kalbi duygularla tebrik ediyorum.

Ve Hovhannes Şiraz’ın bir şiiriyle noktayı koyuyorum. Şiirin adı “Anam”. Buyrun:

.

“Evimizin tekkesi,

Umut kapımız, anam.



Evimizin kalesi,

Beşiğimizdir, anam.



Köle ve efendimiz,

Anam-babamdır, anam.



Evimizin evsizi,

Kartal yuvama, anam.



Evimizin pınarı,

Benim susamış anam.



Bizim tatlı ninnimiz,

Benim uykusuz anam.



Evimizin çırası,

Güneşimizdir anam.”