“Annem Kokan Sabun”

Biz yatağımızda mışıl mışıl uyurken -ben çoğu zaman erken uyanır onu izlerdim.
Onun güneşten önce uyanıp bizi doyurabilme telaşıyla sağa sola koşuşturması gitmez gözümün önünden.
Çay bardağa dolarken çıkan ses bizim uyanma vaktimizin işaretiydi.
Yüzümüzde mahmur bir gülümsemeyle esneyişimiz,
onun sevgi tüten bakışlarının ruhumuza işleyişin tadına varmaktan başka bir şey değildi.
Onun elinden yediğimiz lokmaların, içtiğimiz çayların tadını bu gün bile ararım.
Tamamen doyduğumuzdan emin olmadan kaldırmazdı bizi sofradan.
Bu keyifli kahvaltıdan sonra, doyurma telaşı giyindirme telaşına dönüşüverirdi onda.
Okul önlüklerimizi giymek kolaydı da düğmelerini iliklemek çok zor gelirdi.
Bir kaç düğmeyi ilikler onun önünde sıralanırdık, özellikle yaka düğmelerimizi iliklemesi için.
Yaka düğmelerimizi özenle ilikler sımsıcak bir öpücük kondururdu yanağımıza.
Bu gün düşünüyorum da yaka düğmemizi iliklemeyi öğrenmememizin nedeni o sımsıcak öpücüktü.
Okul yolunda hissettiğim tek şey mutluluktu.
Bütün günlerimiz hep böyle geçerdi. -biz büyüyene kadar.
Bizim mutluluğumuzla, onun mutluluğumuz için telaşlı halleriyle.
Okul dönüşümüz, akşam yemeğimiz ve uyuma vakti. -iyi geceler öpücüğü vakti.
Bu döngü hep böyle devam ederdi.
Hafta sonları ise banyo şölenimiz için Allah’ın bize hediyesiydi.
İple çekerdik o hediye günlerimizi.
Şefkatli elleriyle saçlarımızı sabunlamasıyla, tarifi imkânsız duyguların denizinde
yüzer bulurduk kendimizi.
Bugün yüzlerce hoş kokulu şampuan ve sabun var.
Ama ben annem kokan sabunu bulamadım hiç bir zaman.
O kokuyu öyle özledim ki. Her fırsatta ona koşar. Doya doya koklarım canım annemi.
Canım annem.
Ömrüm annem.
Bizi kokunsuz bırakma annem.