Cam kenarına oturmuş, insanları izliyorum. Herkesin yüzünde farklı bir telaş, bir yere yetişememe korkusu ve en önemlisi yağmurdan kaçmak için büyük çaba harcıyorlardı. Ne için, ıslanmamak için mi? Oysa insanlardaki görünmeyen kirleri temizleyen yağmur damlaları değil miydi? Kendi kirinin temizlenmesinden miydi bu korku? Ya da bir daha aynı kire bulaşacak korkusu muydu? Yağmurdan kaçmak için harcadıkları bu çabayı, başka nerede harcadılar acaba? Bu asılan suratların tek sebebi yağmur muydu yoksa? Ona mı suçu yüklemeliydi.

Bir adamın sesi çınlatıyordu sokağı, yanından geçen arabanın su sıçratmasına saydırıyordu aralıksız. Üzerine baktı ve bu sefer başını kaldırıp yağmura öfkesini kustu. Yağmurun suçu muydu bütün bu olanların, yoksa insanların vurdum duymazları mı ?

Bir kadın geçiyordu sokaktan. Çok güzel ama bir o kadar da kaşları çatık bir kadın. Şemsiyesi yoktu ve ıslanmıştı besbelli. Buna mı sinirliydi? yoksa onu üzen bir şeyler mi yaşamıştı bugün? Kim bilir. Bir köpeğin yanından geçti, duraksadı ve geri köpeğin yanına geldi. Köpek üşüyordu, acaba ne düşünüyordu? Şükür mü etmişti? Onun başını sokacağı bir yuvası varken, köpek hangi sebebe saydırmalıydı? Yağmura mı? insanlara mı? yoksa kimsenin onu fark etmemesine mi? Oysa şimdi onu fark eden biri olmuştu. Yüzündeki sinir yerine acıma duygusu bürünmüştü kadının. Ne yapmalıydı? Bu köpeği böyle nasıl bırakacaktı. Etrafına iyice baktı ve köpeği koyacak kapalı bir yer gördü. Köpeği oraya bıraktı ve hemen yemek almalıydı. Yavrucağı besledi, sevdi ve artık yetişmesi gereken işi aklına gelmişti herhalde. Gitmek için adım attı, son kez köpeğe baktı. Belki köpekden, insanlarda görmediği minneti görmüştü. Çok güzel kadın diye tekrar söylendim, sinirli gözüktüğü kadar merhametliydi bir de. Her görünen suratta farklı bir anlam bulabilirdi insan, hatırlattım kendime.


İnstagram:ilaydakardas3