Garip bir duygu selinin içindeyim saç diplerime kadar beni saran  içime nakış gibi işleyen garip bir duygu  dudaklarımda suskunluğumun dikiş izleri umud ediyorum bir gün bu paslı zincirlerimden kurtulucağım. hissizlestim kendimi hep iyi biri zannetim ..oyunumu öyle oynadım büyüdükce farkkettim aslında hiç kimse gerçekten iyi değildir kendi çıkarımıza ve mutlu oluşumuza göre duygularımız değişkenlik gösterir
nefes almak biyolojik bi yaşamdır sadece
ruhsal ölümse bir insanın yaşayabilecegi en ağır ölüm biçimidir zaman akar yüremek ve hatta bazen koşmak zorunda kalırsın hiç bir şey hissetmezsin acı bile alışkanlık  hale gelir
koca bi kalabalığın içindeyim  ses tellerimi arıyorum bağrıyorum duymuyorlar susuyorum gülüyorlar delirdim sanki
bazen vuruyor r mutluluğun o uzaklardan gölgesi  yanlızlığımin duvarlarına 
yasamak tır zor olan öldüm derken gülmektir en büyük oyunculuk  bu hayat senaryosunda herkeze bi oyun hakkı düşer