GİZEMLİ KOMŞUM
EBRU TUNÇ

Komşuluk ilişkilerinin neredeyse yok olduğu bir dönemde evimizin karşısındaki dairenin genç bir Psikolog bayan tarafından ofis olarak kiralandığını duymuştum. Yakın meslek grubundan oluşu beni memnun etmiş, taşınmasını merakla bekliyordum. İki gün sonra akşam eve dönüşümde; astığı “SU YAŞAM ATELYESİ” yazılı tabelayı gördüm. Bu isim bana sıra dışı gelmişti. Çünkü “Yaşam Koçluğu”, “Psikolojik Danışma Merkezi” ya da benzeri bir isim yazdırmış da olabilirdi tabelasına.

Hemen tanışmak isterdim, ama acele edemezdim. Günümüzdeki komşuluk ilişkileri nedeniyle bunu zamanın akışına bıraktım. Zira inancıma göre her şeyin bir zamanı ve vakti vardı. Bu ise İlahi gücün kontrolündeydi. Meslek ilkelerimiz arasında büyük benzerlik bulunuyordu. Tabelasına koyduğu gizemli isim, bana, onun insanların kalplerine dokunan bir yapıda olduğuna inandırmıştı. Ben de “Sevgi dokunmaktır” ilkesine sahip bir hekim olarak, hastalarımı hep bu ilkeme bağlı kalarak tedavi ettim.

Biz aynı yolda yürüyen kimselerdik. Bir gün bir yerde buluşacağımıza inanıyordum.
Kızım ve eşimle kapıdan görüştükleri zamanlarda onu izledim ve daha çok tanımaya çalıştım. Sevgi dolu mükemmel bir yüzü ve kalbi vardı. Bunlar Yüce Allah’ın herkese bahşetmediği niteliklerdir. Babasının Ankara’da ve ağır hasta olduğunu duydum. Kapıda gördüğüm kısa zaman aralığında “Babanız nasıl oldu” diye sorduğum; gözleri dolarak “Onu kaybettik” dedi. Çok üzgün, ama bir o kadar da metin görünüyordu. Çok duygusal bir an yaşandı. Eğer Pandemi günlemi içinde olmasaydık, sanırım beni babası yerine koyarak başını göğsüme yaslar ve hıçkıra hıçkıra ağlayabilirdi.

O anda ona kitaplarımı armağan etmeyi düşündüm. Okumaya zamanı olup olamayacağını sordum. Onay alınca, bu defa da son yazdığım ve yayına hazırladığım, konusunun onu yakından ilgilendirdiğini düşündüğüm “Parmakların Gizemi ve Sinestezi” isimli kitabımı “Okuyup değerlendirir misiniz” diye sordum. Çok mutlu olacağını söyledi. O artık benim sadece bir komşum değil, aynı zamanda sevgili kızlarımdan biri.
Bundan sonrasını Sevgili Ebru’ya bırakıyorum.

“BURASI NERESİ 😀

Öncelikle bu fotoğrafı konum vermek için çekmedim.. Binaya adını veren çok değerli komşum Dr. Sadık Özen hakkında bir şeyler söylemek istedim... Yaşadığımız dönem bitince kendisiyle de fotoğraf yayınlamayı çok isterim...
💙
Bilmeyenler için burası SU YAŞAM ATÖLYESİ’nin bulunduğu bina... Bugün çiçeklerimin bakımını yapmak için uğramıştım... Ofis boş ve sessizken kendi kendime çok konuşurum... Bazen içimden bazen de dışımdan😀Ortam bunun için çok uygun... Çiçekleri sularken hem onlarla hem kendimle konuşuyordum; aklıma rahmetli babamın sözleri geldi... "Sana iyi gelecek şey belki de çok yakınındadır...daha dikkatli bak" derdi... Benim psikoloğum da oydu 🙏♾ Neyse duygudan çıkıp asıl söylemek istediğime geliyorum 😀 💙

3 yıla yakın bir süredir ofisim burada. Ancak Dr. Sadık Özen’i 10 gündür tanıyorum neredeyse... Ne kadar çok şey kaçırmışım meğer... Çok değerli bir insanla kapı komşusuymuşuz da haberim yokmuş.. Ve Dr. Sadık Bey babamın vefat haberini aldıktan bir iki saat sana bana ulaştı.. Üstelik bu durumdan haberi yoktu... Kendisiyle ilgili bir şey rica etmişti. Ama ben daha sonra anladım ki; aslında o bir bahaneydi... Kalbime destek için güzel bir enerji olarak "Merak etme ben varım burada" dercesine beni aramıştı... Bana kitaplarını hediye etti... Yaşam öyküsünü okuduğumda çok duygulandım... Bu kadar naif, kibar, alçakgönüllü, dolu dolu ve daha da önemlisi insanı çok boyutlu değerlendiren bir insanın, bir doktorun bana ulaşmasına, hayatıma dokunmasına çok mutlu oldum... Karşı komşum bir hazineymiş, çok güzel bir değermiş ve benim haberim yokmuş.... Ve babam haklıymış... Bana iyi gelen şeyler çok yakınımdaymış🙏♾
💙
Şimdi sabırsızlıkla bu sürecin normale dönmesini bekliyorum kendisiyle uzun uzun sohbet edebilmek için... Yaşayan bir değerden feyz almak, gönül gözümü daha çok açabilmek için... Ve sonsuz şükür içindeyim... Yaşamın hediyeleri için...♾💙Ebru Tunç💙♾”