"TÜRKÜN GÜNEŞİ 23 NİSAN UFKUNDAN DOĞDU"

Bu sözü 1945 yılı 23 Nisan günü ben söylemiştim. O yıl mezun olduğum Ankara Ulus İlkokulu bahçesinde yapılan "Ulusal Egemenlik Bayramı" kutlaması etkinliğinde yaptığım konuşmamın ilk cümlesiydi.

Aradan geçen 75 yıl sonra, benim için bugün hala rahmetli annem değerinde olan Öğretmenim Şükriye Göksan Özkan, öğreciler adına bu onurlu görevi bana vermişti.

Günlerce çalışarak konuşmamı hazırladım. Çok heyecanlıydım. Tüm ailem de benim gibi heyecan içindeydi. Annem, "Oğlum, yazdıklarını Mehmet Atalay Olcaytu amcana götür ve fikrini al" demişti. O aile çevremizdeki en kültürlü insandı. DTC Fakültesi mezunuydu ve M.Eğ. Bakanlığı’nda raportörlük görevindeydi.

Annemin sözünü tuttum. Yazdıklarımı okudu, beğendi ve kendisi de bir iki eleme yaptı. Tören günü beni kürsüye öğretmenim götürdü ve yanımdan hiç ayrılmadı. Heyecanımdan tüm vücudum titremekteydi. Sınıfımın hem yaş hem de vücut olarak en küçük öğrencisiydim. 34 kiloydum.

Öğretmenim de benim kadar heyecanlıydı. Onun yardımıyla kürüsüye çıkabildim. Okulumun bahçesi tamamen dolmuştu. Okulumuzun Onursal Başkanı İsmet İnönü ve Sayın eşi Mevhibe Hanıefendi de gelmişleri. Okulun bütün önemli günlerinde hep teşrif eder bizi onurlandırırlardı.

Karşımdaki büyük kalabalığı ve onları görünce içimdeki heyecan büyük bir enerjiye dönüşmüştü. Gökyüzüne bakarak "TÜRKÜN GÜNEŞİ 23 NİSAN UFKUNDAN DOĞDU" diye haykırırken alkışlar koptu. Çok uzun olmayan konuşmamı bitirdiğimde dakikalarla alkışlandım. Öğretmenim Şükriye Hanım beni kürsüden indirirken aşırı duygulanmış ağlıyordu. Sonra bana sarıldı ve yanaklarımdan öptü.

O gün topluluk önünde, kürsüde ilk konulmamı yapmıştım. Bir ay kadar önce 10 yaşımı doldurmuştum. Her 23 Nisan günü hep bu heyecanı yaşarım. Cumhuriyet, Atatürk, İnönü ve Öğretmen sevgisi benim tüm yaşamımı kaplamıştır.