ŞİİR GİBİYDİ GÖZLERİN

Duygularımın sesi, her hücrenle aydınlığımın yüzü oldun!.. Yüreğimin sustuğu, duygularımın konuştuğu, çığlıklarımın “tek nefesi” oldun! Damla damla şiir gibi aktın içime. Ben, o akıntının sevdasına kapıldım. Kah gelen, kah giden tüm zamanlarda, aşkımın, üzüntümün, sevincimin, güvenimin, özlemimin kutsal bağı, aşkımın madenini işleyip, “sevgimin mücevheri” oldun!

Bildim, gördüm, hissettim!..

Düşlerimde yazamadığım mısraların, gecelerin zifiri hüznünde, içimde kavrulan ateşin, boğulduğum yalnızlığın “hakiki” dermanı oldun!

Geceli, gündüzlü her üzüntüde, her kederde, yüreğimin acılarını kovdun!

Sakın unutma!..
“Sevinçlerde çağlayan su gibi coşarak, bir yavru kuş gibi canıma seni sığdırdım, bilesin!”

Dünümün, bugünümün, yarınımın sessiz haykırışlarımın yürek titremesi, masmavi aydınlığımın “itirafı” oldun!

Sen, haykırdığım isyanım olmuşken, âdeta bedenimden bir parça gibiydin. Şiir gibiydi gözlerin, sana yazdığım şiirleri yüreğimle bezedim, “aşkımız için” besteledim!

Başım yastığa değdiği zaman, gözyaşlarım hep yastığa gizlenirdi, seni en güzel damlalarda, aşk-ı diyarlarda, giz dolu kokunla hissederdim!

Hayallerimde gördüğüm düşüm, gözlerime düşen bereketli “nisan yağmurum” oldun! Fırtına misali, roman gibi yağdın üstüme, hiç usanmadan gönlüme aşkın tahtını kurdun!

Sevişmelerinle aşk gibi titredin tenimde, kalbime ses, ruhuma can gibi doğdun. Coşan duygularımın bentlerini, asil sevginle yüreğime işledin. Aşk kokan gecelerde, “dilimden fışkıran imalı türkülerim” oldun. Ruhumdaki kör düğümü çözdün, yüce sevginle hayatımın “can bağı” oldun!

Mehmet Öksüz