Yüreğimin çınlayan melodisinin bestekarı.. Hislerimi hislerinin yanında büyüttüm. Zaman zaman ağlatsanda iki çift kahverengi gözü, hıçkırdığında düşlerim, yanımda olmasını bildin. Kabuslarımdan beni bir minik buseyle uyandıran melektin. Geçip gidişine takıldı notalar ve sende kaybetti anahtar sol yanını. Sende ağladı şarkılar nihavent makamında. Sende nemlendi kuru mendiller. Şafakta bekletildi kurusun diye tüm ıslak heceler.
Olmadığın her yeni güne göz açmak yetmiyormuş gibi, sensizlik birikiyor takvimlerde. Yapraklarını yırtmak fayda etmiyor. Havaya savurduğumda, ruhumun yokluğunda dalgalanışı gibi dalgalanmıyorlar yeryüzünde. Düştükleri yerler, yine sensiz bomboş evler...
Hani o çok sevdiğin gülüşümü takıyorum her gün, hüznümü örtmek için maske misali dudaklarıma. Olmayışının geceleri sabahlıyor başımda. Açık unutulmuş, okunmamış sayfaları gibi ölümün. Yağmur bulutlarından seni dileniyorum çapulcu bir dilenci gibi. Çıkıp gittiğine inanmak istemiyorum hayatımdan. Ve sol yanımdan..
Ara nağmeler yetmiyor bu şarkıyı kurtarmaya. Notaları kırık bir bestenin çalıntı hüznüsün sen. Yakayı çoktan ele vermiş, ve her fail gibi bir gün sobelenen. Şimdi her neredeysen bir yalana inandır kendini. Olmayışın bu kadar gerçekken...