Gelip düşte onu muştuladılar
En ulu insana yüklüsün diye

Yıkılan burçların sönen ateşin
Kuruyan Save’nin haberci dili

Yıldızlar billurdan avize gibi
Bir ev nur merkezi geldiğin gece

Vakti yenileyen sen ey hoş geldin
İbrahim duası İsa müjdesi

Başında bir gölge altın çocuğun
Onu korumanın dipsiz imgesi

Alınıp oyundan nurdan neşterle
Ayıklar içini bir melek doktor

Sütanne evine dolan bereket
Seven bir çehreye gülücüğündür

Anaya babaya yük olmamanın
Anıtını diktin ey büyük yetim

Çorak vadiler doyar yağmura
Elinden tutulup yalvarılınca

Bir emin çobanlık dağda ve çölde
Devlet yönetimi hazırlığındır

En büyük kadının seçtiği olmak
En büyük erliğin hediyesidir

Çöller bir hayattır mağara fikir
Rüyalar gerçeğin kesin haberi

İnsanlar çevrende bir renkli fanus
Yansıtır bitmeyen ışınlarını

En yırtıcı insan en adil olur
Ellerin boş dönmez dilediğinden

Köleler beylerle eşitlenmiştir
Bağlılık yiğitlik aşk yarışında

Dost olmayanlara salar korkuyu
Başında aslanlar ejderler bekçi

Bir çul parçasıyla kestin kavgayı
Oturttun yerine en kutsal taşı

Çağrıya uyarak yarar da yeri
Yürür gelir ağaç işaretinle

Senden güçlüsünü görmedi evren
Yenersin ard arda dev pehlivanı

Yoluna dikenler döken ellerin
Gün gelir görülür hep kuruduğu

Çölleri yel gibi aşan süvari
Atının ayağı gömülür kuma

Ardından düşmanca iz sürenlere
Örümcek ve kuşlar örer engeli

Çağlardan çağlara yürüyen sırrı
Fısıldadın mağra arkadaşına

Güneş geri gelir battığı yerden
Vaktinde yönelsin dost Hakka diye

Felekler seninçin var oldu yine
Geceler boyunca alnın yerdedir

Ay iki bölünür gelir önünde
Onaylar sesiyle ululuğunu

Bir anda çıktığın sonsuz yolculuk
Hayalin meleğin yandığı nokta

Çeşme parmağından içer suyunu
Ölümsüz çağrının savaşçıları

Elin erişince kısır koyundan
Kâseler dolusu sütler süzülür

Ülkeler kapısı bir bir açılır
Kazmalar inince kaya üstüne

Gözlerin uyur da kalbin uyumaz
Sevgili gönlünden çıkmıyor diye

Mehmet Akif İnan